Week 7

Namaste!

Hier weer een berichtje vanuit Panauti waar ik inmiddels alweer 6 weken verblijf. Na vorige week een drukke actieve week heb ik het deze week wat rustiger aangedaan. Had toch nog steeds wel veel last van mijn voeten en het was een druk en emotioneel weekje.

Maandag was de laatste dag van Carmen. Na drie weken schoonmaken, organiseren en EHBO en reanimatielessen zat haar vrijwilligerstijd er helaas op. Ik vind het jammer dat weg is, kon het heel goed met haar vinden. De kinderen hadden het er ook best wel moeilijk mee (en ik stiekem ook) Het inpakken van de spullen en het praten over thuis en over kerst vieren maakte dat ik toch best wel een gevoel van heimwee kreeg, ik heb nog ruim 7 weken in het vooruitzicht wat aan de ene kant heel erg leuk is (want ik heb het heel erg naar mijn zin) maar ook nog wel een hele lange tijd is zonder mijn familie, vriendinnetjes, collega’s en m’n lieve hondje. Na een dipdagje en een telefoontje naar huis ging het weer beter. Gelukkig heeft Carmen die nu nog gaat reizen door Nepal al belooft dat ze voor ze naar België vertrekt nog even langs te komen in Panauti.

Dinsdag ben ik samen met Sara begonnen met het maken van hangertjes met de naam van de kinderen, voor aan de tassen. Dit is zodat ze weten van wie welke tas is (ze krijgen allemaal dezelfde tas) De hangertjes zien er leuk uit ( perfectionist als ik ben heb ik er nog een paar opnieuw gemaakt) Ook heb ik wat inkopen gedaan om schoenen te kunnen vullen. Ik heb chocolade munten gevonden!!! De kinderen hebben al eens eerder sinterklaas gevierd dus ze weten al een beetje hoe het zal gaan.

Omdat mijn voeten toch nog niet goed voelen wilde ik graag het zekere voor het onzekere nemen en terug naar de dokter. Samen met Heemal (mijn persoonlijke tolk) zou ik na theetijd (7.30 uur) naar de dokter. Dat werd natuurlijk veel later. Om 11.30 uur zijn we samen naar de dokter gegaan. De dokter die mij de vorige keer geholpen had was er niet. De dokter die er was sprak geen Engels en had eigenlijk geen idee. Hij wilde een röntgenfoto en dat bleken ze gewoon daar in het kleine praktijkje te kunnen doen. In de kelder (die rook naar schimmel, rook en muizenpoep) stond een heel oud röntgenapparaat. Na de foto’s, waar gelukkig niets op te zien was werd er gezegd dat de andere dokter met 15 minuten zou komen en dat we beter even op hem konden wachten. Een half uur later arriveerde hij. Hij herkende me nog (als bijna enige blanke patiënt misschien niet zo bijzonder) Na het zien van de foto en een beetje voelen aan mijn enkel kwam er niet echt een besluit. Mijn moeder heeft in Nederland gevraagd wat zij er van dachten. En zij adviseerde een hoge dosis diclofenac en maagbeschermers. Toen ik dat voorstelde zei de dokter ook dat ik fysiotherapie moest gaan volgen een ziekenhuis in Banepa. Dat ben ik deze week gaan proberen. Ik moet tot in ieder geval donderdag elke dag naar het ziekenhuis in Banepa (met uitzondering van zaterdag dan zijn ze gesloten) voor fysiotherapie. Ik ben blij dat er wat gebeurt want het belemmerd me toch best wel. Zo wil ik graag volleybaltraining geven op school en vriezen m´n voeten er ´s ochtends haast af (ook niet de oplossing).
’s Avonds met de kinderen tijdens classtime over Sinterklaas gepraat. Ik heb ze loodjes laten trekken, ze moesten voor elkaar een gedichtje schrijven of een cadeautje maken. Ik heb voorgedaan hoe je dat kan doen en heb de kinderen geholpen met schrijven. Vrijdag tijdens pakjesavond zal iedereen zijn gedicht krijgen. S’avonds na het eten hebben de kinderen hun schoen gezet ? We hebben we wat sinterklaasliedjes gezongen, van voorgaande jaren kennen ze sinterklaas kapoentje (mooi hoef ik ze niet meer te leren) Wel was het nog een klus om een tijdstip te vinden om de schoenen te vullen (kinderen gaan later slapen en staan later op) dus de wekker maar om 5.00 uur ’s ochtends gezet (had niet gehoeven heb de hele nacht wakker gelegen omdat ik bang was me te verslapen) ’S ochtends om 5.10 uur het huis in geslopen en de schoenen gevuld met lekkernijen en een cadeautje. Daarna zelf weer in bed
gekropen. De kinderen vonden het prachtig. Ze wisten niet wat de chocolade munten waren (dachten dat het echt geld was) Ik heb echt genoten van hun gezichtjes hoe blij ze waren (en vond het stiekem zelf ook heel leuk om het huis in te sluipen om de schoenen te vullen als een echt pietje)

Woensdagavonds kwam Lennia het andere Zweedse meisje van de introductie week (Sara helemaal blij dat ze weer Zweeds kan praten) Zij blijft hier tot zaterdag en Sara zal dan meegaan naar haar project en vervolgens gaan ze nog een beetje reizen.

Donderdag moest ik voor het eerst naar het ziekenhuis. Samen met Heemal naar binnen. Ik had een briefje waar de dokter wat op had geschreven mee moeten nemen (schijnt hij gezegd te hebben) uiteindelijk was het niet echt een probleem. Ik werd voorgesteld aan mijn fysiotherapeut. Een jonge jongen in een spijkerbroek en een lerenjas (belooft al veel goeds) Hij stelde wat vragen en zonder te voelen (kijken wat ik wel en niet kan, dat doen ze in Nederland in ieder geval altijd) weden er op mijn voeten allemaal stikkers geplakt en werd ik aan een apparaat gekoppeld. Een elektroshockapparaat (natuurlijk deed de stroom het nu wel) er werd uitgelegd dat het was om mijn spieren te activeren en dat het voor mij comfortabel moest zijn. Dat was het al niet omdat de behandel tafel te klein was en mijn voeten uitstaken. Het werd nog oncomfortabeler toen het apparaat nog net even een standje hoger moest voor 15 minuten. Ik had Heemal gevraagd wat filmpjes te maken met mijn telefoon (om aan de fysio te laten zien) Die was vrolijk alles aan het filmen. Na 15 minuten schokjes door mijn voeten te hebben gehad werden er twee vieze witte dingen om mijn voeten gedaan dat waren elektrische kussentjes om de spieren op te warmen. Na een paar minuten mochten die af en werden mijn voeten gemasseerd. Niet het fijne masseren maar heel pijnlijk masseren. Heemal zag dat ik best veel pijn had en bood aan dat ik wel in zijn hand mocht knijpen. Na ongeveer 30 minuten mocht ik weer gaan. Deze behandeling kost zo’n 200,- RPS dat is omgerekend zo’n 1,65 euro. Daar krijgt m’n verzekering dus een zware kluif aan ( maar alle kleine beetjes…..)
Terug in het huis aan de kinderen verteld wat ze hadden gedaan en de filmpjes die Heemal gemaakt heeft laten zien. Ze waren erg onder de indruk. Ze konden ook wel zien dat het erg zeer deed kon ’s avonds bijna de trap niet meer op of af. De behandeling van de fysio moet ik in ieder geval 5 dagen volgen en dan moet ik weer terug naar de dokter.

Vrijdag heb ik een rustig ochtendje gehad. Ik heb wat spullen gehaald om een kalender voor de kinderen te maken zondag. Omdat en Carmen en Sara deze week weg (zijn ge)gaan vragen ze steeds tot wanneer ik er blijf. Omdat 7 weken niet echt voor ze te overzien is ga ik een grote kalender maken waarvan ze elke dag een vakje mogen openmaken. Op de kalender komen ook kerst en oud en nieuw te staan want daar vragen ze ook veel naar. Ik hoop ze op deze manier een beetje duidelijkheid te kunnen geven en ze voor te bereiden dat ook ik zal vertrekken (al duurt het nog even)
Ook moest ik weer naar het ziekenhuis waar weer dezelfde behandeling plaats vond. Nu alleen met de toevoeging van ultrasound. ’S Avonds deden mijn voeten zo’n zeer dat ik even niet wist waar ik het moest zoeken. Een uur voor we Sinterklaas gingen vieren ben ik maar even op bed gaan liggen en heb ik nog een pijnstiller genomen. Dat hielp en ook de gedachte dat we Sinterklaas gingen vieren. Ik had s’middags nog wat limonade en koekjes gehaald (de koekjes waren aan elkaar gesmolten dus ze maar klein gehakt … net kruidnootjes?
Ik had de cadeautjes en gedichtjes van de kinderen onder een theedoek gelegd en één voor één mochten ze een cadeautje pakken. De kinderen vonden het heel erg leuk ze waren heel blij en trots op de cadeautjes en gedichten die ze gemaakt hadden. Ik had inmiddels voor alle kinderen een pyjamajasje gevonden dus die kregen ze ook. Thuis moesten wij altijd naar het laatste cadeau zoeken in huis. Ik had de tassen verstopt. Ik had de kids nog niet uitgelegd wat ze moesten doen of ze vlogen al alle kanten op. Het hele huis werd ondersteboven gehaald (ik kan goed verstoppen) Ze vlogen door het huis. Tot Johnny de tassen vond. In de keuken heb ik de tassen uitgedeeld. Wat waren ze er blij mee. De jongens vonden de tas zo mooi dat ze hem niet wilde gebruiken voor school maar netjes wilde houden. Ik heb uitgelegd dat als Sinterklaas je een cadeautje geeft hij ook graag wil dat je het gebruikt. Heemal heeft de kinderen ook gezegd dat ze de tassen moeten gebruiken (Ze vinden zijn mening heel erg belangrijk) Het was een zeer geslaagd feest. Zelf had ik 2 envelopjes voor 5 december meegekregen Daarin zaten een foto met gedicht en een kaart met allemaal pietjes (was het ook nog Sinterklaas voor mij ?
Net als in Nederland veel mensen doen wil Heemal nu zo snel mogelijk de kerstboom versieren. Denk dat we dat zondagmiddag gaan doen.

Zaterdag was de laatste dag van Sara en Lennia (zij was er maar 3 dagen) Ze zouden eerst ’s ochtends vertrekken en ik zou dan met hen mee gaan naar Kathmandu om het één en ander te kopen. Vrijdag hadden ze het plan veranderd en zouden ze pas ’s middags vertrekken. Omdat het niet verstandig is om in het donker over straat te gaan heb ik besloten om ’s ochtends alleen naar Kathmandu te gaan en niet bij het afscheid te zijn. Ik zie de meiden donderdag weer als we weer toeristen gaan uithangen. De kinderen hebben deze week belangrijke toetsen die bepalen of ze door mogen naar de volgende graad, dus moesten hard studeren de hele dag. Ik ben na een ontbijtje met de bus vertrokken en heb een hele warme trui gekocht (die heb ik echt nodig nu) verder heb ik wat boeken (koop en verkoop winkel dus Nederlandse boeken gekocht) en de DVD Home Alone gekocht voor kerst. Het was nog even een zoektocht maar het is gelukt. Ik denk dat de kids het prachtig zullen vinden (al moeten ze nog wel tot kerst wachten) Ik vind het heerlijk om alleen door het winkelgebied in Kathmandu te dwalen. Ook even lekker om er even tussen uit te zijn. Panauti is een heel gezellig plaatsje maar na 6 weken heb ik al wel bijna alles gezien. Ik wil graag volleybal training gaan geven op school alleen met mijn voeten nu is dat nog niet zo’n goed idee. Met Heemal heb ik bedacht om een toernooi tussen de verschillende scholen (alle scholen hebben een team) te organiseren. Ik hoop dat ik snel kan beginnen.
Toen ik terug kwam uit Kathmandu waren Sara en Lennia al vertrokken en kwam ik dus in een lege slaapkamer (op mijn eigen spullen na dan) terug dat is wel even gek. Tot donderdag zal ik alleen zijn. Dan vertrek ik naar Chitwan voor een paar dagen. Dit is het Nationaal park waar ik op safari ga. Ik heb er echt super veel zin in. Als ik terug ga naar Panauti breng ik een nieuwe vrijwilliger mee. Het is een Nederlands meisje verder weet ik nog niets over haar. Ben heel erg benieuwt en vind het heel fijn dat we weer iemand komt. Het is fijn om momenten en dingen met andere te kunnen delen. De kinderen vinden het ook leuk dat er weer iemand komt.

Naast naar Chitwan gaan krijg ik deze week ook kooklessen van Abika. Zij gaat mij de geheimen van de Nepalese keuken leren. We gaanmomo’s maken. Ik ben heel erg benieuwt en wil het graag leren zodat ik over een aantal weken een Nepalese avond kan bereiden voor iedereen thuis.

Dat was het weer voor deze week. Ik kan wel stellen dat ik een flinke dip had. Maar dat is denk ik niet heel gek op de helft van mijn reis. Ik probeer zoveel mogelijk van alles te genieten. Thuis zijn kan ik nog de rest van mijn leven, hier ben ik maar 14 weken. En ik denk met de vooruitzichten van aankomende week dat het weer een TOPweek gaat worden.

Heel veel liefs en kusjes