week 6

Namaste

Hier alweer een berichtje!!! Na het bericht van dinsdag vandaag een leuker bericht. Deze week een goede en leuke week gehad. Met m’n enkels gaat het goed, hoef inmiddels geen medicijnen meer te nemen en kan weer zonder pijn trap lopen. ’S Avonds na een dagje hier wel hele vermoeide voeten en enkels die een beetje zeer doen maar lang niet meer in de mate van vorige week (gelukkig) Alleen het dragen van schoenen is nog een klein probleem ( dat doet dus wel heel veel zeer) Dus ik loop er bij al een echte Nepalees, ik doe alles op m’n slippers. Dat is opzich niet zo’n probleem behalve ’s ochtends en ’s avonds. Het is hier nu winter, dat houd in dat het ’s ochtends rond de 10º is en overdag zo rond de 18º (warmer in de volle zon) waar in Nederland iedereen bij 18º z’n korte broek en z’n slippers tevoorschijn haalt lopen de mensen hier in dikke truien, warme broeken, mutsen en handschoenen ( en ik op m’n slippers () Als het goed is wordt het niet heel veel kouder.

In m’n vorige blog schreef ik dat ik met Heemal de matrassen voor de kinderen ging ophalen. Dit hebben we gedaan. Samen met een vriend met een zowaar grotere auto dan de vorige keer zijn we naar Banepa gegaan om de matrassen op te halen. Ik wilde ook graag pyjama’s kopen en Heemal vond dat allemaal prima hij zou wel mee gaan. Eenmaal bij de winkel waar we de matrassen hadden gekocht bleek dat ook Heemal eigenlijk helemaal niet wist wat een pyjama was. Ik probeerde het hem uit te leggen maar dat hielp niet heel erg. Hij wilde ze laten maken bij de kleermaker ik had allang hele fijne pyjamabroeken gespot dus zei dat ik dat niet wilde. Toen ik hem eenmaal liet zien in een winkel ( lees: hele grote hoop kleding voor een winkel) wat ik bedoelde was hij meteen verkocht. Hij vond het fantastisch (slapen jullie hierin??? Dat moet zo fijn en warm zijn?!) Na een kleine zoektocht in de berg met kleding vonden we 10 broeken en 4 jasjes/truien die de kinderen zouden passen (de andere 6 ga ik zaterdag in Kathmandu kopen, bij gebrek aan genoeg passende exemplaren). Samen met Heemal afgerekend (dan weet ik tenminste zeker dat ik de Nepaleese prijs betaal) en samen met de matrassen en de pyjama’s naar huis. Daar alle matrassen 10 trappen omhoog getild. En wachten op de kinderen.

De kinderen wisten wel dat ze iets kregen, ze hadden de dekens al in de slaapkamer van Heemal gezien maar ze wisten nog niet wat het nu was. Toen ik ze tijdens classtime vertelde dat ik een verassing voor ze had van een heleboel mensen uit Nederland steeg de spanning. Samen met de andere vrijwilligers heb ik eerst van alles 1 exemplaar de kamer in gebracht. Ze waren door het dolle heen, warme dekens, nieuwe lakens, kussens en dikke(re) matrassen. En toen had ik nog een grote tas, daar zaten de pyjama’s in. Na een lesje wat is een pyjama en wat niet en waar kun je een pyjama voor gebruiken en waarvoor niet. Helemaal door het dolle heen met hun pyjama’s de kinderen hun bedden laten afhalen en de nieuwe spullen gehaald. Het opmaken van bedden was nog nooit zo leuk, heerlijk om te zien dat ze even op het bed gingen liggen en daar echt van genoten. Na ongeveer een uur waren alle bedden opgemaakt en alle het oude beddengoed was verwijderd. De geur in de kamers was direct en stuk frisser.

Na het eten wilde de kinderen graag naar bed. Wij waren een beetje jaloers, de kinderen hebben nu betere matrassen dan dat wij hebben. Van de kinderen mochten we bij hen in bed slapen, dit hebben we toch maar niet gedaan ( ook een hard bed gaat wennen). ’S Ochtends kwamen de kinderen vertellen hoe lekker ze geslapen hadden in hun bed en in hun warme pyjama’s. Sommige hadden hele fijne dromen gehad en ze hadden het niet koud gehad. Alle pyjama’s zoals afgesproken netjes opgevouwen op de kussens en de bedden waren opgemaakt (dat deden ze altijd al) Tijdens classtime hebben de kinderen bedankkaartjes voor mij en iedereen die een bijdrage heeft geleverd gemaakt.

Met de nieuwe bedden is er ook een nieuwe missie gestart namelijk, dood alle luizen. Met name de meiden hebben last van hoofdluizen (en wij van jeukende hoofden) Omdat we wisten dat de kinderen die dag nieuwe bedden zouden krijgen hebben we alle luizenshampoo in Panauti gekocht (letterlijk) De meiden hebben we ’s ochtends al hun haar laten wassen en laten kammen en dat hebben we ’s middags weer herhaald. Ik heb drie ochtenden en middagen in de badkamer doorgebracht. Zelf heb ik voordurend het gevoel dat ik van alles voel kriebelen op mijn hoofd maar ben gelukkig (nog steeds) hoofdluis vrij gebleven. Zeker na het kammen en zepen van de haren (en het zien van de luizen en de neten) gaat het even extra jeuken. Maar ik kan wel zeggen dat we de strijd nu aan het winnen zijn. Want inmiddels zijn de meiden hoofdluis vrij!!! Voor de meiden was het fijn om te horen dat ik vroeger ook luizen heb gehad en dat je er niets aan kan doen dat je ze krijgt (wel dat ze weggaan). Ik hoop dat de luizen weg blijven voor de meiden (en een beetje voor mijzelf)

Helaas had een van de kinderen donderdag in bed geplast. Normaal zouden ze dit gewoon laten (natte broek in de kast en de rest gewoon laten drogen) Omdat wij toch een iets andere instelling hebben zijn wij zodra we dit hoorde toch even actie gaan ondernemen. Matras schoongemaakt, lakens en pyjama gewassen en Sam gewassen. Samen met Carmen heb ik bedacht hoe we een bedplas matje kunnen maken, want die zijn hier echt niet te koop. Gelijk dezelfde dag naar Banepa waar ik handdoeken en plastic gekocht heb. Samen met Abika, het meisje dat hier het huishouden doet heb ik ( nou ja zij heeft het op de naaimachine gemaakt en ik heb daar bij gestaan, en probeerde te helpen) daar matjes van gemaakt. Daar kan Sam nu op slapen zonder dat het laken en het matras vol plas worden gezogen.

Carmen is deze week gestart met een groot schoonmaak project. Waar we vorige week al de kast met materialen voor de kinderen hadden opgeruimd en georganiseerd waren deze week de badkamer en de keuken aan de beurt. Samen met de kinderen en Abika hebben we alles grondig schoon gemaakt. Ze staan hier echt te kijken van hoe wij dingen aanpakken. Het heeft niet overal een hoge prioriteit om schoon te maken. Wij westerlingen willen alles maar overdreven schoon hebben. Toch zie je dat nu alles in de keuken schoon en netjes is, ze daar heel erg blij mee zijn. Abika heeft Carmen om meer sponsjes (die hadden ze niet) gevraagd omdat ze dat toch wel heel erg makkelijk vind. Het is fijn om alles op te zien frissen. Nu is het alleen de vraag of ze het gaan vol houden als wij weg zijn. We hebben geprobeerd de kinderen en Abika te betrekken zodat ze leren hoe ze het kunnen doen en dat het allemaal niet zoveel tijd hoeft te kosten wanneer je dingen vaker schoonmaakt. De komende weken zal ik proberen iedereen aan te moedigen om schoon te maken.

Vrijdag ben ik samen met Heemal en Carmen naar Banepa (ik ben er deze week vaak geweest) gegaan om school spullen te kopen. Heemal moet dit zelf kopen en dat is een hele aanschaf voor hem. Carmen heeft ook geld verzameld en samen wilde we wel een flinke voorraad schriften, potloden, pennen en andere spullen aanschaffen. In de winkel wilde Heemal 10 schriften kopen. Daar hebben we wat meer van gemaakt, we hebben 5 verschillende soorten schriften en zo’n 40 stuks van elk. De kinderen moeten veel schrijven en gebruiken dus ook veel schriften. Daarnaast hebben we ook vulpennen, inkt, gummen, passers, linialen, pennen, rekenmachines, puntenslijpers, stiften etc. gekocht om de voorraad compleet te maken. Ik wilde ook schooltassen kopen. We hebben mooie stevige schooltassen gevonden, ik kan ze zondag op halen. De man in de winkel was natuurlijk erg blij dat wij zijn winkeltje hadden uitgekozen om voor ruim 200 euro aan schoolspullen te kopen. Hij wilde met me op de foto (met Nepalese vlag) we kregen thee en er werden koekjes gekocht (wat fijn was want het was 7.30 en we hadden nog niet ontbeten) Na zo’n 2 uur in de winkel, alles duurt hier echt super lang. Zijn we weer richting Panauti gegaan. Daar moesten we nog het één en ander voorbereiden omdat we de eerste bijeenkomst hadden voor het milieuproject dat we willen opzetten. Een paar dagen geleden kwam Heemal met de boodschap dat we vrijdag middag een bijeenkomst hadden voor het milieuproject. Wat hij daar wilde doen was hij even vergeten te vermelden. Omdat Heemal veel weg is om vanalles te regelen hoorde wij donderdagavond pas wat de bedoeling was en moest alles nog geregeld worden (van beamer tot mensen die naar ons willen luisteren. Alles gaat hier echt op z’n Nepalees rustig z’n gangetje, als je dan houd van alles strak plannen en voorbereid presentaties houden dan kan dat nog weleens een beetje lastig zijn maar goed, gaat het niet zo als het moet dan moet het maar zo als het gaat. We hadden eerder al wel besproken hoe we het wilde aanpakken en Heemal wilde dat wel een beetje aanhouden, met zijn aanvullingen. Zo gezegd zo gedaan we zouden rond 3e beginnen, dat werd 16.00 uur. We wilde eerst naar een film over het milieu kijken en daarna een discussie openen. Halverwege de film gingen veel mensen weg (volgens Heemal moesten ze met de bus naar huis) hierdoor hebben we besloten om de discussie een andere keer te doen (er waren 3 mensen over en die wilde ook naar huis) Het is een klein stapje en misschien niet helemaal wat we voor ogen hadden maar het is een begin. Vanuit daar kunnen we verder.

’S Avonds kwam Heemal die naar z’n neef zou gaan in paniek naar me of ik geld had want hij had op straat een jongetje met een gebroken arm gevonden. Samen met Carmen die EHBO heeft zijn we naar hem toe gegaan. Hij had heel veel pijn en was alleen. Hij zei niet zo veel en zag er vies uit. Samen met de politie en Heemal zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Waar eerst 20 mensen om de jongen heen staan en aan zijn gebroken arm zaten te voelen. Pas als je betaalt krijg je hulp en medicijnen, dat heb ik dus steeds gedaan. Al snel werden er röntgenfoto’s gemaakt. Wij stonden in de deuropening en toen werd gezegd dat we hem weer mee konden nemen (wij wisten niet dat de foto’s al gemaakt waren anders hadden we buiten gewacht) Op de foto’s was inderdaad een breuk te zien. Ik weer materialen voor gips en voor de dokter betaald en daarna werd de jongen geholpen. Tussen alles door heeft Heemal wat met het jongentje gepraat. Hij kwam uit Lambini (Zo’n 10 uur hier vandaan) en was weggelopen. Met z’n laatste geld had hij een fiets gekocht en daar was hij mee gevallen. Omdat de jongen naar huis wilde heeft de politie hem meegenomen, om hem deze week ergens naar huis te brengen. Dat was even een heftig avondje, wel ben ik blij dat ik door te betalen heb kunnen zorgen dat hij hulp kreeg (anders hadden ze hem niet geholpen, geen geld is geen hulp)

Zaterdag zijn we met alle kinderen naar Kathmandu geweest. Met 15 personen zijn we in een veel te kleine auto naar de Kathmandu gegaan om te winkelen en naar de bioscoop te gaan. Dit hebben de kinderen nog nooit gedaan. Het was een hele belevenis voor de kids (heerlijk 4 minuten in de auto met wagenzieke kinderen. We hebben eerst jassen,schoenen, ondergoed, sokken e.d voor de kids gekocht en daarna zijn we naar de Film gegaan. De kinderen hebben wel kleding maar veel is versleten, oud of te klein/groot. Winkelen met 10 kinderen is om het zo te zeggen vermoeiend maar de kinderen luisterde super goed. Wanneer we hen vroegen even buiten te wachten deden ze dit gewoon. Na 4 uur winkelen hebben we momo’s gegeten en daarna zijn we naar de Pinguins van Maragascar 2 geweest. Hele leuke film (de vrijwilligers lachte het hardst. Terug in de auto, met alle tassen en jassen en spullen vielen alle kinderen al snel in slaap. Om uitgeteld thuis naar bed te gaan. Kortom het was een super geslaagde dag.

Morgen gaat Carmen helaas weg dat vind ik erg jammer, verder komt de andere Zweedse vrijwilliger van de introductie week, is het Sinterklaas en zal zaterdag Sara ook vertrekken. Kortom het word een druk weekje vermoed ik zo.

Dat was weer een verslag van hoe het ging. Super fijn om jullie berichtjes en medeleven te lezen deze week. Gelukkig nu betere berichten. Ik heb het hier nog steeds heerlijk. Nu ruim 6 weken op de teller, de tijd gaat zo snel voorbij. Gelukkig heb ik nog ruim 8 weken in het vooruitzicht met leuke trips, de feestdagen, avontuur (ik ga paraglyden in januari!!!) en dagen met de kinderen. Dus voorlopig ben ik nog niet van plan om terug te komen (

Heel veel liefs,

Tesja