week 13

Namaste!!!

Jeetje wat gaat de tijd opeens super snel, Het voelt alsof ik gister mijn vorige blog heb gepost maar dat is alweer bijna een week geleden. Waar het vorige week nog leek alsof ik heel veel tijd had is de tijd nu opeens schaars. De kalender heeft nog maar één rijtje en het afscheid komt opeens heel erg dichtbij. Dat de tijd zo snel ging kwam vooral doordat de week zo leuk was!!! Ik voelde me gelukkig een stukje beter (al blijven sommige klachten een beetje aanhouden)

Zoals ik al schreef ging ik met de kinderen schilderen. Voor alle kinderen had ik een groot vel papier (vooral de creatieve James helemaal in z’n sas) Samen met de kinderen gekeken wat ze wilde gaan schilderen en ze daarna lekker hun gang laten gaan. We hadden de tafel lekker buiten op het dakterras gezet en zaten lekker in het zonnetje (dat zich deze week weer liet zien) De kinderen hebben allemaal heel erg geconcentreerd zitten tekenen en schilderen ook Johnny die daar normaal niet zo het geduld voor heeft. Ik probeer elke dag even een rustmomentje in te bouwen omdat ik nog steeds erg moe ben. Dus na het verven even een uurtje rusten en daarna lekker met de kids naar het schoolplein om te spelen. Ze vinden het eigenlijk steeds leuker en bedenken nieuwe spelletjes die ze kunnen spelen. Mijn doel was om ze deze week ook een keer alleen naar het schoolplein te krijgen. Het ziet er namelijk naar uit dat er voorlopig geen nieuwe vrijwilliger komt en ik wil de motiveren om zelf ook buiten te gaan spelen (wat ze echt heel erg leuk vinden… zoals bijna alle kinderen. Na het buitenspelen was het donker en hebben we een film gekeken. Wat ze ook erg leuk vinden.

Woensdag wilde ik de fotoshoot doen. Clara zou deze dag terug komen uit Pokhara met haar oom. Toen ik ’s ochtends aan Heemal vroeg of hij wat had gehoord kwam hij met een beetje een vaag verhaal. Na een beetje doorvragen bleek dat hij geen contact had gehad. Met een beetje aandringen ging hij nog een keer bellen maar de oom was niet bereikbaar. Ik vond dit een rare zaak … maar goed dingen gaan hier anders. Ik besloot om de fotoshoot een dagje te verplaatsen omdat ik het leuk vond als we compleet waren. De kinderen vonden dit prima. Met de jongens ben ik naar de kapper geweest. Nou… ja een man met een tondeuse en een schaar (had het zelf ook gekund) Het komt er vooral op neer dat gewoon al het haar weg word geknipt en geschoren. James riep “No I am going to be bolt!!!’ maar uiteindelijk bleef er een beetje haar over (gelukkig) Tijdens het knippen van het haar van Sam haalde de kapper een luis uit zijn haar. Deze legde hij (levend) naast mij neer (natuurlijk eerst even dood gemaakt) en daarna ging hij verder. Het is hier blijkbaar geen probleem. Vervolgens werd de volgende gewoon met dezelfde kam en schaar geknipt (heel vreemd dat de kinderen constant luizen hebben als er zo mee omgegaan wordt…. NOT) Na het kapperbezoek (en appotheek voor een lading luizenshampoo) ben ik even naar Banepa geweest om de laatste aankopen van het geld te doen, eindelijk waren de kastjes voor de jongenskamer er. ’S Middags zijn we weer even buiten wezen spelen en daarna hebben we spelletjes gespeeld. Met de meiden heb ik als voorbereiding op de shoot een beautyavondje gehouden. Met een maskertje (dit hadden ze nog nooit gedaan) Ik had alleen beter niet voor een peel off masker kunnen kiezen want de meiden dachten dat hun huid meekwam toen we het er af gingen halen… Voor mij wel grappig voor heb wat minder. Maar ja wie mooi wil zijn….

En donderdag was het dan de dag van de shoot. Helaas was er nog steeds geen spoor van Clara, waar ik mij met m’n jeugdzorg achtergrond toch wel een beetje zorgen over maakte. Ook Heemal vond het nu vervelend en zocht contact. Er werd belooft dat ze er de volgende dag zou zijn. Ik heb maar besloten om de fotoshoot te doen omdat de kinderen het zo graag wilde en omdat ik ook een aantal foto’s wil afdrukken en dat anders niet meer op tijd zo lukken. Alle kinderen zochten kleding uit die ze aan wilde (Brian had zo’n 6 setjes) Zonnebrillen, stoere jassen, karatepakken het kwam allemaal te voorschijn en ik moest er foto’s van maken. De kinderen vonden het prachtig. Als echte modellen met coole poses en mooie kleding gingen ze allemaal meerdere keren op de foto. De spring foto vonden ze allemaal super leuk. Omdat het een festivaldag was (ja alweer maar met 22 miljoen goden heb je nogal eens wat te vieren) waren we uitgenodigd om snacks te eten bij de eigenaar van het huis (van de winkel) Ik kreeg Roksi die smaakte naar azijn (echt heel smerig) en zij maar zeggen dat ik meer moest. Na 3 maanden geen alcohol leek me dat niet zo’n strak plan. We kregen eten dat zo pittig was dat het gewoon zeer deed aan mijn mond. Zelfs de kinderen vonden het PIRO!!! (pittig/heet) Na 5 liter water te hebben gedronken ben ik de foto’s gaan bekijken en die waren heel erg leuk. Zo leuk dat ik er 86 heb besteld …. Alle kinderen krijgen dus een stapeltje foto’s als ik weg ga.

Vrijdag ben ik met Heemal en Christina op stap geweest. Christina had hele erge kiespijn dus we gingen een bezoekje aan de tandarts brengen. Na de dokter en het ziekenhuis dan ook de tandarts gezien (gelukkig niet voor mijzelf) Ook dit was weer een hele ervaring. Met verdovingsspuitjes die met naald open en bloot in een vies bakje liggen (word wel even met een vies watje afgenomen met alcohol) en in de “praktijk” was ook de woonkamer van een van de tandartsen (denk ik) gelukkig hoefde er alleen een foto gemaakt te worden om vast te stellen dat Christina een ontsteking had bij haar kies en hoefde ze alleen medicijnen. Na de tandarts zijn we naar het oog ziekenhuis gegaan waar we een nieuwe bril gingen kopen. Dat gaat super snel. Na 5 minuten konden we in een chaotische ruimte een nieuw montuurtje uitzoeken en voor 600 roupy’s ( nog geen 6 euro!!!) konden we na een uurtje haar nieuwe bril ophalen. Ik heb Heemal ook geld gegeven voor een nieuwe bril voor Rachel. Daarna gingen we naar Durlikhel waar ik het geld dat ik over heb op de rekening van Joining hands heb gezet. Dit is precies genoeg om een maand schoolgeld te betalen voor de kinderen. Na de bank hebben we nog een vader van een kennis van Heemal naar het ziekenhuis gebracht om vervolgens naar een restaurantje te gaan om wat te eten. Bij thuiskomst met de kinderen Scooby Doo gekeken wat de kinderen echt geweldig vonden en weer naar het schoolplein gegaan. Intussen had Heemal met de oom van Clara contact gehad (die er dus nog steeds niet was) en geregeld dat ze met een familielid morgen van Kathmandu naar Panauti zou komen.

Zaterdag was het dan zover eindelijk kwam Clara terug. Ik heb me er best wel zorgen om gemaakt maar gelukkig ze was er weer. Ze moest duidelijk weer even wennen aan het hebben van 9 broers en zussen maar na een paar uur was het weer of ze niet was weggeweest. Ik had een spellen middag geplant zo heb ik de kinderen laten spijkerpoepen (wat ze hier dus niet echt een leuk spel vinden omdat het naar poepen refereert) Daarna heb ik ze laten koekhappen en zuurtjes duiken (wel elke keer schoon water anders is het vies) En als afsluiting hebben we Bingo gedaan. Omdat het de laatste vakantiedag was en we weer compleet waren heb ik de kinderen meegenomen naar een restaurant om MOMO’s te eten. Deze waren net zoals al het eten super pittig (en daar is m’n buik nog steeds niet zo blij mee) Omdat ze alleen maar Buffel momo’s hadden en Maria en ik geen vlees eten (hier in Nepal dan) ben ik in een ander tentje Veg momo’s gaan halen. Tot hilariteit van Heemal en de andere Nepalezen. Maar het was gezellig en lekker dus iedereen tevreden. En toen gebeurde het onmogelijke de kinderen gingen zonder mij na het eten op het plein spelen!!! Beetje dubbel omdat ik er nu nog ben maar wel goed dat ze het zelf deden. Na ongeveer een uurtje ben ik er nog even heen gegaan en heb ik met de leraren van school gevolleybald. Na het spelen hebben we de tweede film van Scooby Doo gekeken… weer geweldig volgens de kinderen en Heemal.

En toen was het al zondag en begon het gewone leven weer. De kinderen moeten weer naar school. En ik weer vroeg uit bed. Nu was ik al wel om 6 uur wakker maar toch wen je snel aan nog lekker in bed blijven liggen. Omdat de kinderen ook weer even moesten wennen aan het schema en er water gehaald moest worden heb ik de morningclass maar even overgeslagen zodat de kinderen op tijd klaar waren om naar school te gaan. Ook zou ik vandaag volleybaltraining gaan geven dus ging ik even mee om de te vragen hoe laat ik werd verwacht. Om 14.00 uur werd ik verwacht. Na een paar uurtjes een beetje Rommelen op m’n kamer (toch een beetje toewerken naar het inpakken van m’n spullen) Om 13.45 uur was ik aanwezig met de volleyballen (alles wat de school zou doen moest nog gedaan worden) maar goed dat komt wel goed weet ik ondertussen. Anders dan de bedoelen werd me verteld dat ik de komende dagen maar 3 klassen training kon geven en graad 7 & 8 moesten samen. Alle kinderen bleven op zo’n 20 meter afstand na 3 keer vragen kwamen ze wat dichterbij en konden we met de warming up beginnen. Tijdens de warming up kwam één van de leraren naar me toe om me te zeggen dat ik de kinderen moest slaan als ze niet luistereden. Ik heb hem even duidelijk gemaakt dat ik dat toch zeker niet van plan was. Tijdens mijn uitleg kwamen er steeds meer leraren naar buiten. Zij volleyballen soms ’s middags en vonden een training ook wel leuk. Met andere woorden de kinderen van de lagere klassen waren zelfstandig aan het werken en hun leraren stonden bij mij op een stoffig plein. Maar goed. De kinderen waren redelijk enthousiast (al was het maken van een rij wel lastig) Ik denk dat ik geen toernooi ga doen omdat het teveel kinderen zijn om op één veld een toernooi te kunnen houden. Maar dat moest ik nog even overleggen. Na m’n training moest ik met twee leraren mee om weer een kopje melk thee met hele (hele) droge cake (alsof hij er al 3 weken open lag) te drinken en eten. Daarna was er een leraren volleybal wedstrijd waar ik aan moest deelnemen. Aan doordraaien doen ze niet dus heb de hele tijd op dezelfde plaats gestaan, het was wel gezellig. Na ongeveer 45 minuten heb ik mij verontschuldigt want ik moest naar de kinderen voor classtime. Na een leuke classtime met woordspelletjes was het tijd om huiswerk te maken, te eten en weer naar bed te gaan.

Maandag hebben de kinderen en ik ’s ochtends in de rivier stenen gezocht die ik dinsdag met ze wil gaan maken. Daarna hebben we een filmpje gemaakt zodat ik de kinderen voor kan stellen in een presentatie over wat ik met het geld heb gedaan. Nadat de kinderen naar school waren heb ik nog een wasje gedaan en gedoucht (weer koud). De volleybaltraining was niet zo geslaagd helaas. In de klas zaten een aantal niet zo gemotiveerde studenten die niet zo goed luisterden. Voor ik een simpele oefening uitgelegd en iedereen op de goede plek stond waren we steeds 15 minuten verder. Ik heb daarom besloten dart ik geen toernooi ga doen donderdag. In plaats daarvan ga ik de leraren die erg enthousiast zijn training geven en ga ik ze oefeningen geven die zij met de kinderen zouden kunnen doen (in de hoop dat ze dit oppakken) Toen ik ’s middags in het huis kwam waren de bedden eindelijk gemaakt, zodat de kinderen er niet uit kunnen vallen. Helaas hebben ze tijdens het lassen niets over de vloerbedekking gelegd en zitten er nu allemaal kleine brandplekjes in… (ik zeg maar zo ik zeg maar niks) best frustrerend maar als je het niet weet zie je het niet echt dus denk dat we het maar zo laten (het is in ieder geval nog steeds beter dan het voorheen was)

Dat was wat ik heb gedaan inmiddels is mijn laatste weekje hier dus ingegaan en zal ik over 5 dagen weggaan. Dat is een heel raar gevoel opeens. Ik ben hier al zo lang nu dat het lijkt alsof ik blijf. Ik probeer het er met de kinderen elke dag even over te hebben zodat zij ook echt doordrongen zijn van het feit dat ik echt wegga. Bij de oudere kinderen komt dat wat beter door dan bij de jongere kinderen. Deze week heb ik nog wel een aantal dingen om te doen. Zoals naar de tandarts met Clara (die heeft veel veel gaatjes), naar de bank met Heemal om een rekening te openen voor het schoolgeld voor een jaar (nieuwe donatie!!!) afscheidscadeautjes maken, laatste (hand)wasje doen voor de laatste keer naar Banepa, kamer schoonmaken en tas inpakken. Zodat ik zaterdagochtend na het ontbijt met Heemal naar Kathmandu, naar Rajesh kan gaan om de volgende ochtend vroeg terug naar Nederland te vliegen. Een heel raar maar ook fijn vooruitzicht. Ik ga deze week extra van de kinderen genieten. Woensdag is het weer een festivaldag dus zijn de kinderen vrij van school dus heb ik nog een heel dagje met ze waarin ik hoop nog wat leuke activiteiten te kunnen doen.

Tot snel!!! En heel veel liefs,

Tesja