week 3

Namaste!!!

Heey lieve allemaal! Hier weer een berichtje vanuit het prachtige Nepal. Met mij gaat alles goed. Iets eerder een verslag deze week in verband met het programma voor de komende dagen.

Voor ik ga vertellen wat ik deze week allemaal heb gedaan wil ik jullie eerst even voorstellen aan 11 super lieve mensen. Namelijk mijn nepalese brothers en sisters. Alle kinderen hebben een Engelse naam en een Nepalese naam. Omdat deze namen voor sommige vrijwilligers (inclusief mijzelf) moeilijk te onthouden en uit te spreken zijn hebben ze ook een Engelse naam. De kinderen vinden hun Engelse namen mooier dan hun Nepalese naam. Ze spreken elkaar wel aan met hun echte naam, dat is soms wel even verwarrend.

De oudste is Rachel, zij is 16 jaar en zit in 10th graad (Ik snap het schoolsysteem nog niet helemaal) Rachel kan heel goed overweg met de naaimachine en heeft al één van mijn broeken gerepareerd. Rachel zorgt soms voor de jongere kinderen en kookt af en toe.

Christina is 15 jaar en zit ook in 10th graad. Ze houd erg van mooie kleding en
Samen met Rachel begint hun eerste les om 6.30 uur !!!!!!! en ze zijn vaak pas om 17.00 uur thuis van school.

Bryan is ook 15 jaar. Hij is helemaal gek van zingen en muziek maken. Zijn allergrootste droom is beroemt worden en dan over de wereldreizen. Hij is fan van Justin Bieber en one direction. Hij neemt zijn school heel serieus en wil in Europa naar een universiteit.

Louisa is 11 jaar oud. Ze is een heel hard werkende meid. We zijn bij haar in de klas geweest. Wanneer de andere zitten te kletsen zit zij haar huiswerk alvast te maken (hoef ik het thuis niet te doen) Louisa zorgt voor iedereen. Ook heb ik nog nooit een meisje gezien dat zoveel rijst kan eten als zij

Maria is 10 jaar. Zij is de grappenmaker van de groep. ’S Ochtends verteld ze over de gekke dromen die ze heeft gehad. Ook Maria werkt heel hard en neemt school heel serieus. Ze houd van spelletjes met Engelse woorden (wint altijd met boggel) Maria is een lange slanke meid en weet precies hoe ze catwalk moet lopen en dat laat ze ook vaak zien. En daarnaast kan ze ook nog eens goed dansen.

James is ook 10 jaar oud. Hij is heel erg creatief, houd van tekenen (kan hij ook heel erg goed) Zijn Halloween kostuum moest precies zo worden als hij het in zijn hoofd had en dat lukt hem dan ook. James zijn favoriete woord is “Romantic” hij weet alleen niet wat het betekend. Hij verzint grappige verhalen en maakt iedereen aan het lachen.

Johnny is ook 10 jaar oud. Hij is een beetje de stoere macho van de groep. Laat graag z’n spierballen zien (net als de andere jongens trouwens) maar is ook heel rustig en geduldig. Hij vind het gezellig om naast je te komen zitten en je dan te kietelen ( en dan gekieteld te worden) Tijdens het eten komt hij vaak naast me zitten en leert me hoe ik goed met mijn handen kan eten. Ik gebruik namelijk alleen maar mijn vingers en je moet je hele hand gebruiken volgens hem.

Jason is 9 jaar. Hij is een stoer klein mannetje dat ook creatief is en heel zorgzaam is. Jason kan heel erg gefocust werken, hij lijkt dan helemaal niets of niemand meer te horen of te zien. Tijdens spelletjes is hij super fanatiek en wil hij koste wat kost winnen.

Clara is 8 jaar. Zij is een beetje de chaoot van de groep (wel op een leuke manier) ’S ochtends heeft ze een beetje hulp nodig met het klaar maken voor school. Alle kinderen moeten een uniform aan en de meisjes hun haar in vlechten. Ze is heel vrolijk en knuffelt heel erg graag om vervolgens ’s avonds tegen je aan in slaap te vallen na het eten.

Sam 6 is jaar. Hij ziet er uit als 4 jaar en heeft de energie van een complete kleuterklas. Hij is letterlijk het vrolijkste kind dat ik ooit heb gezien. Zijn ogen glinsteren als hij weer wat heeft uitgespookt. Hij wordt ook wel het aapje genoemd omdat hij overal in klimt. Ook hij houd heel erg van knuffelen en spelletjes spelen.

Heemal is ergens tussen de 28-31 (hij en zijn moeder weten niet meer wanneer hij geboren is. Hij is de eigenaar van het weeshuis. Door nare gebeurtenissen in zijn verleden heeft hij besloten dat hij iets wil veranderen met als grote droom een Childrens Home. Hier noemen ze het geen weeshuizen omdat het voor kinderen echt hun thuis is en hun familie is. Dat geld hier ook. Alle kinderen noemen me Tara Sister of Tara Didi (grote zus) het zijn echt broertjes een zusjes van elkaar geworden. Het huis van Heemal is in 2011 geopend en de kinderen komen uit alle delen van Nepal. In het begin was dat lastig omdat elk deel zijn eigen dialect heeft en ze allemaal van andere kasten zijn. Maar daar merk je nu helemaal niets meer van. Heemal is echt een wereldverbeteraar. Hij wil graag wat doen aan het milieu, hij heeft zelfs een afspraak geregeld met de overheid/gemeente om het daarover te hebben. Ook probeert hij ervoor te zorgen dat kinderen op school niet voor straf worden geslagen (dit gebeurt nu wel, zelfs als ik met Sara in de klas zit, kinderen worden of op hun wang geslagen of met een lat op hun hand) Heemal vind dat dit ouderwets is en wil andere alternatieven. Hij is erg attent en zorgzaam. Hij maakte zich erg zorgen om ons na onze ervaring in het eerste weeshuis en geeft ons alle ruimte om te wennen en te genieten van de kinderen.

De kinderen zijn echt super beleeft ze vragen of ze de kamer in mogen komen, of ze hun bord mogen afwassen. Elke ochtend en middag geven wij ze een uur classtime. ’S ochtends komt is dit meestal spelletjes om wakker te worden zoals ochtendgymnastiek, yoga of mediteren. Voor iedereen die weet wat voor ochtendmens ik ben is dit de perfecte gelegenheid om lekker wakker te worden. ’S Middags is het Engelse les. Aan de hand van spelletjes verhaaltjes etc. proberen we Engels te leren. Aan het eind van de les bedanken de kinderen ons voor de leuke les.

Op de foto’s zie je een oranje gebouw. De bovenste 3 verdiepingen (en het dak) zijn van het huis van Heemal. De bovenste verdieping heeft een keuken, waar we ook op de grond eten. De keuken is klein. Buiten heb je een groter terras en een kraan. via het terras kun je naar het dak, dit is waar we de was drogen. Je kunt vanaf hier het hele stadje zien en op een heldere dag zie je zelfs de Himalaya liggen. Op de verdieping onder de keuken is de slaapkamer van de jongens en de slaapkamer van de moeder van Heemal (zij hersteld van een hele zware longontsteking en logeert hier nu, het is 6 dagen lopen naar haar dorp) Op de gang staat een grote kast vol met spelletjes (voornamelijk Nederlands). Ook is er een klein badkamertje voor de jongens. Als je weer een verdieping naar beneden gaat kom je aan bij de meisjes verdieping. Hier is de slaapkamer van de meiden en de slaapkamer van Heemal. Hier is ook een klein badkamertje. In plaats van een kast is hier met een grote triplexplaat een computerkamertje gecreëerd. Hierin staat een computer zonder toegang op internet waar de kinderen computerhuiswerk op kunnen doen. de andere 3 etages zijn van een ander gezin dat een klein winkeltje heeft op de begaande grond. Het lijkt soms op een pub omdat iedereen er even blijft hangen voor een kopje thee en de laatste roddels. Wij slapen in een ander gebouw zo’n 100 meter verderop. Op de 3e verdieping van een huis. Hier in staan twee bedden, een tweepersoons bed en een twijfelaar en een kast zonder planken. De kamer ligt natuurlijk helemaal vol met al onze zooi. Ik slaap samen met Sara in het tweepersoons bed. Overdag is het hier best een herrie, er zit een soort houtzagerij en meubelmaker tegenover het huis. Het is dus ook erg stoffig (voor mij minder fijn met m’n allergie voor stof, das zoizo nogal een probleem omdat overal vloedbedekking ligt en dikke stoffige dekens en ze hier geen stofzuigers hebben. We maken elke dag de vloer schoon met een bezempje van takjes. Dus ik ben blij met m’n hele voorraad pillen en neusspray.

Hoop dat jullie een beetje een beeld hebben met wie en hoe ik hier leef.

Ik had in mijn vorige blog al geschreven dan Sara en ik een les over de tweede wereld oorlog zouden gaan geven. De leraar liep met ons mee naar de klas en zei dit is de klas die jullie vandaag les geven en liep daarna weg. Een beetje perplex dat hij gewoon wegliep zonder te weten wat we ze zouden gaan leren zijn we maar begonnen. We dachten te beginnen met een mindmap (wat weten ze al van de tweedewereldoorlog) maar ze wisten eigenlijk helemaal niets. Toen we ze vertelde dat ze hun boek weg moesten leggen leken ze het allemaal wel prima te vinden. We begonnen met een kort praatje over de aanleiding. Alle kinderen (15-16 jarige) hingen aan onze lippen, ze zeiden niets en luisterden allemaal aandachtig. Ik heb verteld over joden en een Jodenster. Hier lopen ook alle kinderen met een Davidster op hun school uniform. Ze waren daar best wel over geschokt. We hebben ze maar niet verteld over het hakenkruis. Dat is een symbool dat je hier ook op bijna ieder huis kan vinden (alleen dan de andere richting op) Het staat hier voor geluk en voorspoed. Hierna heb ik ze verteld over de gevolgen van de oorlog in Nederland. Ze waren allemaal wel onder de indruk van alles wat we ze vertelden omdat ze dit nog nooit gehoord hadden. Aan het eind van de les (toen de les voorbij was) vroegen ze of we one direction op onze iphone hadden. Dat hadden ze gehoord van de kinderen uit het huis. Later hoorde we van de kinderen in het weeshuis dat de dochter van de leraar in de klas zat die we les gaven en dat hij alle vrijwilligers vraagt deze klas les te geven zodat zijn eigen dochter meer leert. Hij heeft ons ook gevraagd om een les te geven over Europa en de cultuur.

Vrijdagavond hebben we hier Halloween gevierd. Alle kinderen hadden hun kostuum afgemaakt. Wij met een schaal met snoepjes in onze kamer wachten tot ze aan kwamen kloppen. Alle kinderen helemaal gelukkig want ze hadden chocolade gekregen en dat krijgen ze niet zo snel. Ik had samen met Heemal pannenkoeken gebakken om de avond gezellig af te sluiten. Alle kinderen wilden alleen niet zoveel eten omdat ze een voorraad snoepjes hadden die ze wilden gaan verslinden.

Zaterdag is voor (bijna) alle Nepalese een vrije dag ook voor ons. Dit is de dag dat ze zichzelf wassen, de was doen en schone kleding aan trekken (1x per week !!!) Wij zijn zoals ik al had verteld naar Pathan durbar square. Hiervoor moeten we eest 2 uur in de bus reizen, weer helemaal volgepropt ( gelukkig was het zaterdag en hadden de meeste mensen net gedoucht  Durbar square is een plein in Pathan bij Kathmandu. Hier staan de best bewaarde tempels van heel Azië. De tempels waren heel mooi. Het was lekker om even een dagje te ontspannen en lekker de toerist uit te hangen met een grote camera om m’n nek, een kaart en de loney planet om te lezen wat we nu eigenlijk aan het bekijken waren.

Minder leuk was dat ik zondag met barstende hoofdpijn, koude rillingen en een zere keel wakker werd. Dat werd een dagje in bed blijven. Nu klinkt dat niet zo erg maar de bedden hier zijn op z’n zachts gezegd niet zo comfortabel als thuis. Het bed bestaat uit een bedframe met twee triplexplaten en een matras dat dunner is dan een tuinkussen. Gelukkig voelde ik me na een aantal uren slapen en veel gemberthee een stukje beter. De volgende dag maar gewoon weer mee gedaan met alles en op tijd naar bed (dat was om 19.00 uur)

Ook zijn we stappen aan het maken voor de voorlichting van de leraren over het milieu. We hebben met z’n vieren een programma van 4 bijeenkomsten bedacht. We willen gaan proberen om dit eerst op de school van de kinderen te gaan doen (heemal heeft hier goed contact mee) Vervolgens willen we kijken wat we kunnen verbeteren en is de bedoeling een programma te maken die op alle scholen in Panauti kan worden gebruikt. Met als doel dat Panauti in de toekomst schoner is. Maar eerst maar eens beginnen op één school. Ik wil in dit project een klein deel van het geld dat iedereen heeft gedoneerd gaan gebruiken. Ik heb een totaal bedrag van ongeveer 1500,- euro. Van dat geld kan je hier in Nepal een huis kopen, nu ga ik dat natuurlijk niet doen maar ik (We) kan er voor de kinderen hier wel een heleboel voor gaan beteken. Samen met Heemal ga ik kijken wat een goede besteding is voor de kinderen. Dat wordt dus nog vervolgt.

Vanmorgen hebben Sara en ik de kleding van een aantal jongens is grondig gewassen met een heleboel Vanisch en Ariel (inmiddels ook gevonden) Een aantal van de jongens had deze kleding al aan sinds we hier zijn en wij westerlingen vonden het tijd dat het gewassen werd. Zij blij want zij hoefde het niet zelf te doen en wij ook blij want dat maakt het knuffelen en stoeien toch wat aangenamer. Vanmiddag krijgen we een les Nepalees koken. Zodat als we thuis zijn voor iedereen heerlijke Dal Bhat kunnen maken. Ik begin het eigenlijk steeds lekkerder te vinden. In het begin kreeg ik nog wel eens commentaar dat ik niet genoeg at. Je maag moet in het begin wel wennen aan 3x rijst met hele pittige groente op een dag. Maar ik merk nu dat ik ’s avonds echt honger heb en trek heb. Nu hebben ze hier nog veel meer lekker eten zoals momo’s dat zijn duplings gevuld met Buffelvlees, kip of groente (wij houden het veilig op groente) Ik heb de afgelopen weken 2x kip gegeten en verder niet. Vlees is hier heel erg duur en wordt echt gezien als luxe product. Als je ziet hoe het vlees hier wordt verwerkt wil je liever ook geen vlees. Ik heb gezien hoe een geit op straat werd onthoofdt (hij was al wel dood) en z’n ingewanden werden uitgespoeld bij een kraantje aan de winkelstraat. Dus alleen groente is echt geen probleem.

Morgen (donderdag) zijn de kinderen vrij van school omdat het een festivaldag is. Omdat ze hier zoveel goden hebben (33 miljoen) is het soms een beetje moeilijk bij te houden wat ze nu vieren (dit is al het derde festival dat ik meemaak) Tijdens festivals wordt er veel gebeden en gaan veel Nepalese mensen naar de Stoepa om daar te bidden. Ook zijn er vaak veel lekkere hapjes (vaak heeeeeeeeel erg zoet) Als ik het goed begrepen heb is het gebruikelijk deze dag naar een stoepa te gaan. Ik denk niet dat wij met 10 kinderen naar een stoepa gaan maar dat we er gewoon een gezellige dag van gaan maken. De kinderen vinden eigenlijk alles wat we doen prima en doen aan alles actief mee.

Vrijdag vertrekken Sara en ik naar Kathmandu om daar eerst even te shoppen in het toeristische gedeelte en om vervolgens bij Rajesh te overnachten. ’S ochtends vertrekken we om 6.30 uur met de bus naar het raften. Omdat we dat niet zouden redden met de bus vanuit Panauti slapen we in Kathmandu. We gaan twee dagen raften en daarna weer terug naar het huis van rajesh. Omdat het hier zo vroeg donker is kunnen we beter nog een nachtje in Kathmandu blijven, het is veiliger om als het donker is niet meer over straat te gaan. Ik heb echt super veel zin in het raften. Schijnt heel gaaf te zijn hier in Nepal dus ben benieuwt. Als we terug komen van het raften is er een nieuwe vrijwilliger en is Sigrid helaas vertrokken, zij gaat verder reizen. De nieuwe vrijwilliger ken ik toevallig van een vrijwilligerscursus die ik in Nederland al heb gehad. Ben benieuwt hoe ze het hier gaat vinden.

Ik merk dat ik soms iedereen en ons koude kikkerlandje wel mis. Alles is hier zo anders dan ik gewent ben en alles gaat hier op zo’n ander tempo dat ik er soms een beetje rusteloos van wordt. Ik heb al een aantal enveloppen opengemaakt van m’n vriendinnetjes. Super fijn jullie brieven met handdoekjes, diamantjes en foto’s daar knap ik altijd weer helemaal van op!!! Ook is het heel leuk om de reacties van iedereen te lezen op mijn blog. Fijn om te weten dat er thuis zoveel lieve mensen zitten waar ik na mijn reis weer naar terug kan keren in januari.

Kusjes en liefs!!!