week 12

Namaste!

Hier weer een berichtje over mijn week. Die natuurlijk heel anders liep dan van vooraf bedacht, gelukkig ben ik daar nu wel aan gewent. De Nepalese (waarschijnlijk is dit op alle plekken zo) vrijwilliger moet wel flexibel zijn en niet te veel vast willen houden aan alle plannen.

Eigenlijk direct nadat ik mijn blog had gepost kreeg ik van Rajesh een sms dat de vrijwilliger die zou komen zaterdag niet kwam. Een grote tegenvaller omdat ik zoals ik al schreef me erg verheugde op haar komst. Dat was dus flink balen. Maar goed ik kan balen wat ik wil daar verander ik de situatie niet mee dus de schouders eronder en door!!! De kinderen zeiden: ‘ We hoeven geen andere vrijwilliger want we hebben jou.” Super super super lief natuurlijk en dat maakt het ook weer een beetje goed. Ik had me voorgenomen een leuke dag met ze te hebben dinsdag.

Helaas liep ook dat een beetje anders omdat ik ziek was. Met enorme buikkramen lag ik in bed. Zelfs na 3 maanden ben ik nog steeds niet resistent voor het vlees hier… We aten maandagavond versgevangen wild varken…. Niet zo’n succes dus. Een dagje in bed had ik sinds mijn enkels niet echt meer gehad. Aan de ene kant is het lekker om een dagje niets te doen en te worden verzorgt, Heemal en de kinderen kwamen steeds thee en eten brengen (soms wel een beetje pittig voor mijn zere buik… maar de bedoeling was goed) maar aan de andere kant ook heel saai omdat ik helemaal niets te doen had. Gelukkig ging het gedurende de dag wat beter.

Zodat ik woensdag weer met de kinderen kon optrekken. Nu de kinderen vakantie hebben ontbijten we pas om 10 uur. Dat betekent voor mij ook dat ik kan uitslapen (nou ja…) ik ben zo gewent aan vroeg opstaan dat het een wonder is als ik rond 7 uur ’s ochtends wakker word in plaats vaan 6 uur) maar goed het is fijn dat ik ’s ochtends lekker rustig aan kan doen, in bed een DVD kan kijken (of uitzending gemist als m’n telefoon het toelaat) rond een uurtje of 9 ga ik naar het andere huis om lekker een beetje te spelen met de kinderen voor het ontbijt. Omdat veel kinderen te kleine (echt veel te kleine) schoenen hadden had ik bedacht om met de kinderen nieuwe schoenen te gaan kopen. Omdat ik in Panauti niet kan pinnen (ATM pakt mn kaart niet) moest ik eerst even naar Banepa met de bus om te pinnen. Toen ik terug was ben ik in twee groepen schoenen gaan kopen. Dat bleek een dag taak te zijn. Alle kinderen waren heel erg enthousiast maar Sam …. Die was helemaal hyper (ik had letterlijk een springend jongentje bij me in de winkels en op straat. Toen ik ook nog voorstelde dat hij de schoenen die we kochten voor hem aan mocht houden was hij niet meer te houden. Heel erg grappig. Ik heb hem en de andere jongens gevraagd of ze konden laten zien hoe hard ze op hun nieuwe schoenen konden rennen (dit hielp een klein beetje) Voor de meiden was het iets lastiger om schoenen te vinden. Verkopers die vertelde dat ze best een maat te klein konden nemen (tenen staken er nog net niet uit) maakte het er niet makkelijker op maar….. Het is toch gelukt de meiden hebben allemaal hele mooie (voorlopig) passende schoenen gescoord. In totaal koste het nog geen 50 euro, een bedrag waarvoor ik in Nederland vaak niet eens 1 schoen koop… (zet je toch aan het denken) Alle kinderen blij, Heemal blij en Tara sister blij.

Ik had Brian al belooft dat als ik de volleyballen zou gaan kopen hij mee mocht naar Banepa. Elke dag vroeg hij zo’n 8 keer wanneer we nu naar Banepa gingen, dat ik besloot om dat maar snel te gaan doen. Donderdag na het eten vroeg ik hem of hij er klaar voor was maar ik moest even wachten. Ongeveer 15 minuten later (ik heb ’s ochtends niet eens 5 minuten nodig) kwam hij in nette pantalon met overhemd tevoorschijn. Helemaal netjes om naar “ de grotere” stad te gaan. Samen met Heemal en Brian met de bus naar Banepa gegaan. Ik had in een winkel al een dealtje gesloten en kon voor een goede prijs 15 ballen krijgen. Net als in alle winkels duurde het natuurlijk heel lang voor we uiteindelijk buiten stonden maar we hadden de ballen, een pomp, een voetbal, voetbalsokken voor Brian en voetbal schoenen (hij had geen gewone schoenen nodig) Met een vriend van Heemal konden we terug rijden naar Panauti. Waar de kinderen volverwachting wachten. Na het oppompen van de ballen wilde we naar het schoolplein maar helaas begon het te regenen…. Binnen de doos met Loombandjes die Yvonne mee had genomen er bij gepakt (mijn armen zitten al helemaal vol met de kleurrijke creaties) De kinderen vinden dit helemaal geweldig. Toen de regen was gestopt zijn we naar het schoolplein gegaan. Hier heb ik samen met Brian gevolleybald, hij vind het heel erg leuk en leert best wel snel. Hij wil de komende week elke dag gaan oefenen zodat wanneer ik de training ga geven hij een voorsprong heeft op de anderen. Helaas begon het na een half uur weer te regenen en te onweren (het weer is hier de laatste dagen niet zo heel goed) Dus maar naar binnen waar ik een sandwich met nepalese kipsalade heb gemaakt. Voor mij een beetje te pittig … de kinderen deden er ongeveer nog een theelepel zout en chilipoeder op (niet overdreven) maar vonden het allemaal wel lekker.

Omdat in Nederland weer één van mijn favoriete programma’s is begonnen Wie is de mol en ik dit graag wil volgen begon mijn vrijdag met het terugkijken van dit programma. Heerlijk om over de app nu al complotten te kunnen bespreken. Dit is één van de dingen die maakt dat ik begin in te zien dat ik toch echt bijna naar huis ga. Ik probeer het ook met de kinderen te hebben over dat ik bijna weg ga. Ze zijn ondertussen zo aan mij gewent (en ik aan hun) dat ze zich niet zo goed meer kunnen voorstellen dat ik ook weer weg ga. Voor mij is dat natuurlijk best wel dubbel omdat ik het ook fijn vind om weer naar huis te kunnen. Voor hen is het weer een afscheid van iemand die er voor een hele lange tijd is geweest. Ik hoop door er nu zo met ze over te praten ze een beetje voorbereid zijn op het feit dat ik weg ga.

Tijdens het kijken kreeg ik een enorme diareeaanval (nog net de wc gehaald gelukkig) Na daar een beetje van te zijn bekomen ben ik naar het huis gegaan, waar ik de dal bhat even heb overgeslagen. Na het ontbijt ben ik met Heemal en Brian spullen voor de badkamer gaan kopen. Een nieuwe Wc-bril want die lag los op de wc, nieuwe doucheslangen want die waren stuk en zo nog wat spulletjes om er voor te zorgen dat de kids weer lekker kunnen douchen en op de Wc-bril kunnen zitten. Ook heb ik de schooltruien voor de kinderen gekocht. Dus nu zijn alle schooloutfits compleet en netjes. De kinderen hoeven ze nog even niet aan omdat ze nog een week vakantie hebben. Tijdens het kopen van de spullen voelde ik mijn buik al flink protesteren. Ik besloot om even op bed te gaan liggen en dan ’s middags met de kinderen naar het schoolplein te gaan. Eenmaal op m’n kamer moest ik eigenlijk gelijk spugen, daarna voelde ik me wel wat beter. Na nog een zakje ORS (tegen uitdroging) besloot ik toch maar met de kinderen wat te gaan doen. Ze vermaken zich niet zo goed alleen. Ik moet ze echt een idee geven om te doen. Wanneer ik bijvoorbeeld zeg dat ze ook zelf naar het schoolplein kunnen gaan om te spelen willen ze dit niet want ze hebben iemand nodig die toezicht over ze houd. Ook in het huis kijken ze voornamelijk alleen maar hele overdreven Bollywood soaps in plaats van lekker te spelen. Dit maakt dat ik me best wel verantwoordelijk voel om dingen te bedenken om te doen. Vlak voor we weg wilde gaan kwamen de Karatepakken die ik maandag met Heemal had besteld binnen (zowaar op de afgesproken dag) Dus alle kinderen in karatepak gehesen om te passen. Helaas waren de pakken voor Sam te groot (hij is erg klein voor z’n leeftijd) Alle kinderen helemaal happy met hun pak. Na het passen zijn we naar het schoolplein gegaan. Waar de kinderen heerlijk aan het spelen waren. Als ik ze dan zo zie voetballen, touwtjespringen, badmintonnen en gewoon spelen begrijp ik echt niet dat ze niet vaker gaan. Ik begon me toch wel weer rot te voelen maar omdat de kids zo lekker aan het spelen waren besloot ik toch te blijven omdat ik wist dat als ik weg zou gaan de kinderen ook zouden stoppen en ze waren juist zo aan het genieten. Dat had ik beter niet kunnen doen. Gelukkig kwamen Rachel en Christina net de school uit omdat ze klaar waren met hun toets. Ik werd heel misselijk en draaierig en zakte in elkaar op het schoolplein. Ik bleef wel bij bewustzijn… gelukkig. Of het kwam omdat ik echt ziek was of omdat ik niets had gegeten en niets binnenhield geen idee maar ik moest gewoon naar bed. En wat voel je je dan rot. Kinderen geschrokken en ik toch ook wel geschrokken, ik had beter naar mijn lichaam moeten luisteren. Christina heeft me geholpen om naar mijn kamer te gaan. En daar lag ik dan alweer. Heel beroert te zijn. De kinderen en Heemal kwamen nog een paar keer langs. Ik besloot om het toch maar even rustig aan te gaan doen. Ik wilde zaterdag eigenlijk naar Kathmandu maar dat zette ik maar uit mijn hoofd. Eerst moest ik uitrusten en beter worden. Dus ben ik vroeg gaan slapen.

Zaterdag voelde ik me gelukkig beter. Ik was niet misselijk of duizelig meer en geen diaree meer. Wel was ik nog slap en moe. Dus weer een dagje in bed. Dat was dinsdag al saai maar nu nog saaier omdat rond 11 uur de stroom uitviel om pas om 17.00 weer aan te gaan. Met een lege laptop en telefoon duurt de dag dan wel lang. Maar goed gelukkig ging het beter kon ik weer wat eten en wat uitrusten. S’avonds kwamen Heemal en Christina even thee brengen, zodra de deur van mijn kamer open was kwam de vrouw van het huis ook eens even kijken (zodra ze de kans heeft staat ze in m’n kamer) Yvon en ik hebben een heatertje gekocht en dat vinden ze allemaal erg interessant. Nadat ze alle standen en functies hadden uitgeprobeerd vielen mijn ogen om de sokken van de vrouw van het huis…. Mijn sokken. Het waren “witte”
Hello kitty sokken die ik twee weken geleden na een poging ze weer wit te krijgen maar had weggegooid (er zat ook een gaatje in) Het feit dat ze mijn oude sokken draagt vind ik niet zo’n probleem maar dat ze door mijn afval heeft gezocht vind ik wel wat minder … blijf ik toch weer hangen op die privacy (nou ja het ontbreken daarvan). Geen idee wat ik hier nu mee moet doen omdat het hier blijkbaar kan en gewoon is.

Zondag was ik nog steeds erg moe en had hoofdpijn. Ik wilde eigenlijk naar Kathmandu gaan maar besloot dat dit misschien niet zo’n goed idee was. Na een ochtendje op mijn kamer een beetje de was doen en rustig aan doen ben ik weer naar de kinderen gegaan. Die waren allemaal blij me weer te zien (weer een stapel get well soon kaarten gekregen) Samen hebben we een filmpje gekeken en verhalen geschreven. Ook een aantal van de kinderen zijn niet helemaal fit. Ze zijn aan het hoesten hebben zere kelen en zijn een beetje lusteloos. Zeggen dat ze moeten rusten en goed moeten drinken helpt niet echt. Ook Christina kwam zondagavond thuis met hoofdpijn en buikpijn. Ze heeft waarschijnlijk hetzelfde als ik. Dus nu is het mijn beurt om een beetje voor haar te zorgen.

Maandag voelde ik me goed genoeg om naar Kathmandu te gaan. Omdat er zondag een rel was geweest in het centrum van Panauti (Nepalese ME kwam er aan te pas) was het best druk op het buspark. Na zo’n 2 uur in de bus ben ik naar het centrum gegaan. Toch nog niet helemaal fit was de drukte in het toeristische centrum nog een beetje te veel voor me en besloot ik na ongeveer één uur ander half uur weer terug te gaan naar huis… Ja minstens 4 uur in de bus gezeten om een uurtje in Kathmandu te kunnen rondlopen. Gelukkig had ik wel gevonden wat ik zocht dus was het niet helemaal voor niets. Eenmaal weer thuis heb ik eerst even\at uitgerust en daarna ben ik weer naar de kinderen gegaan. Na een gezellig avondje weer naar bed.

En nu ga ik zo weer naar de kinderen. Nog iets minder dan 2 weken en dan ben ik weer thuis een hele rare gedachte ( ook wel heel fijn) De komende week ga ik lekker met de kinderen genieten van hun laatste vrije dagen. Zo ga ik straks portretten met ze schilderen en schminken (worden vast mooie portretten) en gaan we weer buitenspelen (hopelijk zonder flauwvallen) woensdag gaan we een fotoshoot doen. Als het goed is is Clara dan ook terug, zij is met familie naar Pokhara al 1,5 week. Ook ga ik deze week met een aantal kids naar de tandarts (voor hen even minder genieten maar wel nodig) en hoop ik dat de laatste dingen geregeld kunnen van het geld (de bedden zijn nog steeds niet gemaakt …. Heel frustrerend ….op z’n Nepalese gangetje gaat het) En dan is het al zaterdag normaal mijn “vrije dag” maar zaterdag ga ik een leuke dag voor de kinderen organiseren met spelletjes omdat het hun laatste vrije dag is. En dan zondag begin ik met mijn volleybal programma op school. Daar kijk ik erg naar uit. Ik ben heel erg benieuwt hoe het allemaal gaat lopen. Maar dat gaan jullie allemaal lezen!!!

Nou dat was mijn week… Niet echt de beste die ik gehad heb. Hoop dat mijn buik snel tot rust gaat komen. Ik eet nu even geen dal bhat omdat Abika er altijd vrij veel pepers en kruiden in doet en dat is nu even niet zo fijn… En alleen droge rijst is ook niet echt een pretje.

Tot snel!!!

Heel veel liefs

Tesja