Week 11
Blijf op de hoogte en volg Tesja
06 Januari 2015 | Nepal, Panauti
Weer een week en een jaar voorbij... zomaar ineens. Bij deze wil ik iedereen een fantastisch 2015 wensen! Het was een week die weer vol zat met leuke momenten, gezellige momenten, moeilijke momenten en hoogtepunten en afscheid.
Deze week ben ik begonnen om te inventariseren wat de kinderen nodig hebben aan schoolkleding. Ik had al eerder verteld dat wanneer de kleding van kinderen niet netjes is op school ze worden geslagen als straf en vervolgens naar huis gestuurd om pas terug te komen als hun kleding op orde is. Samen met de kinderen en yvon hebben we een lijstje gemaakt wat ze nodig hadden. Vooral de truien vond ik belangrijk. Het is hier ’s ochtends tegen het vriespunt wanneer de zon komt warmt het op. Wanneer de zon even niet schijnt of je in de schaduw staat is het meteen een heel stuk kouder. Het school gebouw heeft wel ramen maar geen glas en is een koud, grauw en vochtig gebouw. Twee maanden geleden had ik het er al koud (Nu is het echt heel erg koud) Dus er moesten voor alle kinderen truien komen. Ook de trainingspakken konden bij veel kinderen wel vervangen worden. Op school kun je deze kleding kopen. Elke school heeft zijn eigen kleding. Eigenlijk was het heel snel geregeld. Behalve de truien (wat dan weer een beetje jammer is) Alle kinderen zijn nu voorzien van nette, passende schoolkleding en schoenen. Daarmee hoop ik de kans op straf te hebben verkleind want dat verdienen ze niet (geen enkel kind trouwens)
Omdat het s avonds zo koud is dachten wij lekker erwtensoep te maken voor de kinderen. Na een kleine zoektocht (dachten) we de goede erwten gevonden te hebben. Tijdens het koken kwamen we toch tot te conclusie dat het niet de goede erwten waren… 1,5 uur later stond er dan toch een groen soep op tafel ( en toast met zelfgemaakte kruidenboter) Eigenlijk net zoals in Nederland waren er een paar die het heerlijk vonden en een aantal die het verschrikkelijk vonden. Voor hen was er gelukkig voldoende toast en de kruidenboter viel erg in de smaak. Zelf miste ik de rookworst in de soep een beetje maar verder smaakte die wel prima. Heemal vond de soep niet zo lekker (hij probeerde het te verbergen maar je kon het aan alles zien)
De afgelopen weken is Heemal erg afwezig geweest zowel mentaal als fysiek. Hij heeft een plan om een nieuw huis voor de kinderen te bouwen op het stukje land dat ze hebben. Hij wil daar gaan wonen zodat de kinderen ook buiten een plek hebben om te spelen. Nu wonen ze boven aan een weg waar je niet zo goed kan spelen. Op zich een heel goed plan denk ik (zeker naarmate de kinderen groter worden) maar wel een heel groot plan waar nog een hoop aan moet gebeuren. Waar Heemal normaal ook wel vaak weg van huis is (hij kent iedereen en doet echt vanalles) was het nu wel heel veel waardoor er veel verantwoordelijkheid en zorg op van ons gevraagd werd. Dat is opzich geen probleem alleen zijn wij straks beide weer weg en de kinderen blijven en moeten daar mee verder. Dit is best wel moeilijk, zeker omdat het heel erg niet Nepalees is om iemand daar op aan te spreken.
Maandag was het de verjaardag van Louisa die 12 werd. Heemal had ons waar Louisa bij was verteld dat hij een kleine viering wilde doen rond snacktime. Wij rond 16.00 uur alles klaar gezet en de kinderen klaar maar geen spoor van Heemal (die de taart zou regelen) ook telefonisch was hij natuurlijk niet te bereiken (lekker handig) Yvon en ik er een soort partijtje van gemaakt alle kinderen mochten hun knutsels in de keuken afmaken en dat was best gezellig. Rond half 6 kwam Heemal binnen (met taart) en kon dan toch het feestje van Louisa beginnen. Met kaarsen die pas na 10 blazen echt uitwaren werd een hele lekkere chocoladetaart gesneden. Het was geen grote verjaardag maar dat is normaal want in Nepal vieren ze geen verjaardagen.
Na 2,5 week een korte tijd waarin we veel gedaan hebben maar die (voor mij in ieder geval ) veel te kort was, was het dinsdag alweer Yvonne haar laatste dag. Omdat we de nog iets wilde maken wat iedereen wel lekker zou vinden hadden we bedacht om oliebollen de bakken. Omdat daar alle ingrediënten voor te vinden zijn, het is zoet, het is vet wij hadden het vermoeden dat ze dit heerlijk zouden vinden!!! En onze oliebolbakskils lieten ons niet in de steek, want wat waren de oliebollen lekker. De kids hebben er echt van gesmuld. Helaas kwam dan voor de kinderen toch het moment om afscheid te nemen. Dat blijft altijd een vervelend moment. Ook voor mij (ookal hoefde ikk nog geen afscheid te nemen) Voor de kinderen is het natuurlijk heel erg fijn al die vrijwilligers die komen, met ze spelen, ze dingen leren, waar ze het leuk mee hebben maar ze gaan altijd ook weer weg. Als je nagaat dat de afgelopen jaren er meer dan 100 vrijwilligers zijn geweest… betekent dat ook meer dan 100 keer afscheid. Ik heb veel respect voor die kleine, sterke, dappere kids. Ik vind het afscheid nemen echt verschrikkelijk. In de tijd dat ik hier ben heb ik al 5 vrijwilligers afscheid zien nemen en dat is zwaar omdat er iemand met wie een in een korte tijd heel veel deelt en die belangrijk voor je is opeens weg is. Gelukkig had ik nog een aantal dagen die ik met Yvon in Pokhora ging doorbrengen. Heemal had een auto geregeld die ons naar Kathmandu zou brengen. Dat was weer een hele ervaring. Het begon al met de heerlijke zweet geur (man die 5 dagen niet heeft gedoucht en geen schoon t-shirt aantrekt) met een vleugje uitlaatgas en oude, vochtige auto. Geloof me een geur waar ik niet aan wen (en ook niet van plan ben aan te wennen) De chauffeur had een hele Nepalese rijstijl wat betekend heel hard rijden, heel veel toeteren, inhalen in bochten (langs bergranden en afgronden) bellen tijdens het rijden en geen enkele meter of gordel in de auto die werkt. We waren stiekem beide blij toen we in de file belande bij Kathmandu. Maar toch aangekomen bij Rajesh waar we zouden slapen voor we de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken.
Pokhara ligt zo’n 200 km van Kathmandu vandaan. Met een toeristbus duurt het zo’n 7 uur om er te komen. Na een hele rond een uurtje of half 2 stopte de bus opeens. Eerst liepen er een paar mensen rond de bus om en vervolgens gingen er voor de bus allerlei kleppen open en werd er een band verwisseld. Omdat er helemaal niet verteld werd wat er nu aan de hand was konden we eigenlijk alleen maar hopen dat het niet te lang ging duren want het was tenslotte 31 december en we wilde ons klaar maken voor de avond. Na een half uur werd de bus gestart (hele cabine van de chauffeur vol met rook) Maar goed we konden verder (met heel veel vertrouwen…niet) toch bracht de bus ons naar Pokhara. Na te hebben ingecheckt en een warme douche :D:D:D te hebben genomen zijn we het stadje eens gaan verkennen. Er was een straatfestival een ook een festivalterrein. Het was heel gezellig en mooi, met alle bootjes op het water, de ondergaande zon op de besneeuwde bergtoppen en de sfeer was heel gemoedelijk. Omdat we toch wel gaar waren van de lange rit hebben we even op bed wat gerust en gelezen om vervolgens opzoek te gaan naar Godfathers pizzaria (tip) voor eindelijk een lekkere pizza (echt wat heb ik pizza gemist) In tussen was het al een stuk drukker op straat en moesten we ons een weg banen tussen de mensenmassa. Met een mooie lichtgevende Happy new year diadeem liepen we langs lakeside (het toeristen gebied) dat voornamelijk vol was met Nepalese. De hele avond werd er overal al Happy New Year!!! Geroepen, waren mensen aan het dansen en feesten (vooral de Nepalesen) Doordat het zo druk was en de Nepalese jongens van een jaar of 15 niet goed wisten hoe ze zich moesten gedragen besloten we om rond een uurtje of half 10 maar naar de hotel kamer te gaan en voor de jaarwisseling terug te komen. Ons hotel stond helemaal tegen lakeside aan en voor ons hotel stond een podium waar een man om de halve minuut happy new year riep. Wij waren natuurlijk gesloopt van de reis (en normaal slaap ik rond half 9). Om een uurtje of 11.45 zijn we weer naar buiten gegaan. Daar heb ik een hele sterke cocktail gevonden (eerste drankje in bijna 3 maanden) Er werd alleen niet afgeteld opeens was er vuurwerk en was het dus 2015. Na twee minuten vuurwerk was het feest over en ging iedereen naar huis. Ook wij gaar als we al waren (en nu met een cocktail op) zijn lekker gaan slapen. Zo raar omdat normaal gesproken het feest pas na 12 uur begint en nu lagen we kwart over twaalf op bed. Als twee 6 jarige die de hele avond waren opgebleven buiten een sterretje hadden afgestoken en dan naar bed gingen. Maar goed het was een hele ervaring!!!
De volgende ochtend 1 januari was het dan zover paragliden. Na heel vaak naar de wc gaan en een ontbijtje. Werden we bij een hotel verwacht, waar we lang moesten wachten omdat het weer niet goed (genoeg) was. Maar na een uur moesten we in een busje om op het kantoor papieren te ondertekenen (voor als het verkeerd gaat) daar werd al verteld dat er omdat er zo weinig wind stond de vlucht niet heel lang zou gaan duren. Ik wilde echt graag paragliden en besloot dan maar voor een korte tijd te gaan. Weer in een busje reden we een berg op waar het dan zou gaan gebeuren. Door mijn gids Krisna werd ik in een ding gehesen en werd uitgelegd wat ik moest doen (en wat vooral niet) Een aantal andere waaronder Yvon gingen voor. Een Chinese vrouw ging tijdens het rennen op haar plaat en werd meegesleept met haar gids (eenmaal in de lucht was het wel weer goed) met knikkende knieën (en ingepakte enkels) hoopte ik dat ik wel overeind zou blijven. Ik bleek een talentje want volgens de gids deed ik het heel goed. Het moment dat je voeten niet meer de grond raken en je vliegt is echt zo gaaf, zo veel adrenaline die er dan uitkomt. Het uitzicht was echt fantastisch en je voelt je zo vrij als een vogel zo hoog in de lucht. Na wat foto’s en een filmpje stelde de gids voor dat hij wat trucjes zou doen. Wat vooral inhield dat we heel veel heel snel draaide door de lucht. Dat was ik al snel zat ik wilde liever genieten van alles wat ik zag. Ook de landing ging eigenlijk vlekkeloos. Ik was toch wel blij dat ik weer veilig op de grond stond. Wat een kick en wat stoer van mezelf (ik wilde het eigenlijk niet gaan doen omdat ik bang was dat het mis zou gaan) Na iedereen thuis op de hoogte te hebben gebracht dat ik weer op de grond stond (zodat ze konden gaan slapen (rond 5 á 6 uur ’s nachts Nederlandse tijd) werden we weer naar lakeside gebracht. Waar we een heerlijk pastaatje hebben gegeten. Na een lekkere lunch hebben we een bootje gehuurd om over het meer te kunnen varen naar de andere kant waar boven op een berg de World Peace Stuppa staat. Wel moet je 45 minuten trap (nou ja stenen die een trap voor moeten stellen) omhoog lopen. Wij hebben dit echt in sneltreinvaart gedaan binnen 25 minuten waren we boven. Bij de stuppa zou een heel mooi uitzichtpunt over de bergtoppen moeten zijn. Helaas was het ’s middags heel erg bewolkt geworden en zag je helemaal niets behalve wolk. Na een rondje om de stuppa zijn we weer naar beneden gegaan om met de boot terug te varen. Het viel ons op dat iedereen op het water naar ons keek. Wij heel vriendelijk nog hallo zeggen maar toch raar. Tot we door hadden dat we iedereen inhaalden. Wij watermensen waren aan het peddelen alsof ons leven er vanaf hing. Iedereen was lekker aan het dobberen en wij gingen als een speer. Na deze inspanning hebben we ons in het hotel nog een beetje opgefrist om nog even lekker te gaan eten. Omdat we zo moe waren van het nachtbraken (euh…) zijn we lekker vroeg gaan slapen. Nou ja het festival duurde nog steeds voort en aan de ene kant van het hotel stond een groep Nepalese op (een soort hele valse) instrumenten te blazen en slaan en riepen ze vooral ook heel hard en aan de andere kant was een restaurant dat dacht met hele harde muziek wel mensen te trekken…. Gelukkig was ik zo moe dat ik met 10 minuten sliep. De volgende ochtend gingen we weer met de bus terug naar Kathmandu. Waar Yvon de volgende ochtend dan toch echt terug naar Nederland ging.
En daar zat ik dan alleen in Nepal. Nu is echt iedereen die ik ken naar huis, en dat is best een naar gevoel. Wat ik al schreef al het afscheid en dan achterblijven is zwaar. Ik zag best wel een beetje op tegen nog drie weken alleen te zijn. De kinderen hebben vakantie en dat betekend dat ik ze de hele dag moet vermaken. Ik had Rajesh al gevraagd of er een andere vrijwilliger zou komen. Vlak voor ik zaterdag naar Panauti terug ging vertelde hij dat er vanaf volgende week voor 2 weken weer iemand komt! Ze blijft tot dezelfde dag als ik dat vind ik superfijn. Daarnaast is ook de datum dat ik terugkom een beetje aangepast. In plaats van dinsdag 27 januari ben ik nu zondag 25 januari ’s avonds rond 21.00 uur terug in Nederland. Ik heb mijn vlucht gewijzigd omdat ik na mijn project gewoon zo snel mogelijk weer naar huis wil. Om dan nog twee dagen (het lijkt helemaal niets maar voor mij maakt het toch veel verschil) te wachten om naar huis te gaan zag ik niet zo zitten.
Deze week heb ik van alles geplant met betrekking tot het geld dat ik nog heb. Ik wil dat alles goed geregeld is voor ik vertrek en vind het fijn als het zo snel mogelijk geregeld is. Na een gesprek met Heemal heb ik een plan gemaakt waarbij ik elke dag eigenlijk wel wat ga regelen. Zo ga ik de truien regelen, heb ik een naaicursus voor Rachel en Christina geregeld, heb ik Heemal geld gegeven voor een CTscan voor Johnny, ga ik met een paar kids naar de tandarts e.d. Ik heb dus een drukke week voor de boeg, Dat vind ik wel lekker zodat ik het naar m’n zin heb en de tijd lekker vlot gaat.
Dat was het weer voor deze week.
Heel veel liefs,
Tesja
-
06 Januari 2015 - 08:10
Isabelle:
Hee Tes,
Heel erg fijn om te horen dat je het zo ontzettend leuk heb en het paragliden zo gaaf was (super gave foto's op de app gezien!!)
Heel veel plezier de laatste weken en tot snel!
Liefs xx -
06 Januari 2015 - 08:36
Liset:
Lieve Tesja,
Wat een mooie, levendige beschrijving weer van een zeer intense week. Grote hoogtes en emotioneel soms diepe dalen. Ik weet dat de vrijwilliger niet doorgaat en dat dat alweer het volgende dal was gisteren. Ik hoop dat er zich nog iemand anders aandient. Fijn dat het paragliden zo'n bijzondere ervaring was en wat was ik blij toen ik je bericht kreeg! Ja, afscheid nemen is vreselijk en doet steeds weer pijn, het is de keerzijde van je hechten aan de ander. Ik weet zeker dat jouw afscheid straks ook pijn gaat doen voor de anderen, want je bent niet zomaar even daar geweest. Met hart en ziel, ups en downs van kruin tot (achillespees) teen. Veel plezier deze week met alles wat je gaat regelen. Het aftellen is begonnen. Geniet volop van de mooie momenten daar.
Liefs, je amaa -
06 Januari 2015 - 12:07
Arianne:
WOW! Zo gaaf!! Ben nog altijd jaloers op je paragliden....
Je hebt helemaal gelijk dat je 2 dagen eerder naar huis komt!
Wat een afscheids/afscheiden (is er wel een meervoud voor) allemaal... Hopelijk tref je het met de komende vrijwilliger en hebben jullie een leuke tijd samen!
Geniet van alles!
DIkke kus -
06 Januari 2015 - 15:54
Ingrid:
Ha Tes!
Je bent weer lekker bezig, goed om te horen dat jullie het leuk gehad hebben met het paragliden. Wel vervelend hoor, telkens het afscheid nemen. Ik kan daar ook niet zo goed tegen. Geniet nog lekker van je laatste weken daar! Succes deze week met het uitgeven van je geld ;-).
Liefs,
Ingrid -
11 Januari 2015 - 13:11
Janny/jan Hollem:
Lieve Tesja,
Wat heb je weer veel gedaan en beleefd! Je gaat nu aftellen, wat is het snel gegaan, ook voor ons. Veel sterkte gewenst deze laatste weken, want afscheid nemen doet pijn en zeker van al deze kinderen waar jij ongelooflijk veel voor hebt gedaan! Maar Tesja, dit neemt niemand je meer af, al deze ervaringen, bewaar ze in je hart!
Een dikke knuffel van Janny/Jan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley