Week 9

Namaste!!!

Hier weer een berichtje! Deze week alleen maar leuke berichten (ik heb gewoon weer een hele leuke week gehad) Deze keer zonder neushoorns en krokodillen. Samen met Yvonne ben ik maandag weer terug gegaan naar het huis in Panauti. Wat was ik blij om weer terug te zijn. De kinderen en Heemal hadden me gemist en ik hen heel erg. Hier in Nepal is ook de winter echt aangebroken. In sommige gebieden sneeuwt het. Hier in Panauti (gelukkig) niet maar het is wel heel koud. Maandag was het in heel Nepal regenachtig en koud. In Kathmandu was alles al lekker blubberig (ook alle wegen en daardoor dus mijn schoenen, broek en andere spullen) Na een bustochtje van 2 uur kwamen we in een even blubberig Panauti aan waar gelukkig wel het zonnetje nu scheen.

Na de kennismaking met de kinderen van Yvonne zijn we Panauti in gegaan en heb ik haar als een (bijna) echte local door Panauti rondgeleid. Samen lekker een colaatje gedronken bij Hotel Panauti (de plek waar ik vaak heen ga voor wifi) Na de rondleiding weer terug naar de kinderen die hun laatste toetsen hadden gemaakt en nu dus lekker een huiswerkvrije avond hadden. Met de kinderen spelletjes gespeeld en geknutseld. Zo’n eerste dag is erg vermoeiend dus zijn we lekker vroeg naar bed gegaan (ook al was het niet mijn eerste dag maar m’n 8e week) Want we hadden de kinderen belooft dat we ’s ochtends mee zouden gaan naar karate.
De wekker stond om 5.40 uur zodat we de kinderen konden vergezellen.

Wij ’s ochtends vroeg uit bed. Dikke truien, broeken, sokken, mutsen en sjaals aan en om en naar het huis. Daar was het nog verdacht stil. Alle kids lagen nog lekker te tukken. Die hebben we toch maar even wakker gemaakt (wij vroeg wakker, jullie vroeg wakker) Binnen tien minuten waren ze allemaal klaar voor de karate. Wij nog een beetje haasten maar dat was nergens voor nodig. Net als de kinderen lag de karatemeester ook nog lekker te tukken. Rond een uurtje of 7 kwam hij aan gelopen. Wij in tussen helemaal verkleunt maar goed de les ging beginnen. Ik doe zelf niet mee omdat dat met m’n voeten niet gaat maar de kids vinden het leuk als je gewoon komt kijken. Tijdens de les begon het zachtjes te regenen, en dat hield de 6 uur daarna helaas niet op. Het zonnetje liet zich ook niet zien dus besloten we om lekker een dagje in onze kamer door te brengen. Ik had m’n was de avond ervoor al in het water gezet maar die moest nog een dagje wachten. Na een ochtendje lezen, dvd kijken en gezellig kletsen liet het zonnetje zich om een uurtje of 14.00 uur toch nog even zien. Na nog even naar het centrumpje te gaan voor wat boodschapjes hebben we de kinderen verteld dat we hun slaapkamers gaan verven. De kinderen hadden de leukste en gekste ideeën zoals een ruimte kamer, een vliegend huis, bloemen, regenbogen en noem het maar op. Aan ons de taak om daar dus iets moois van te maken.

Woensdag zijn we samen met Heemal naar de verfwinkel gegaan en hebben we vloerbedekking uitgezocht. Voor de prijs van 1 blik verf in Nederland kun je hier (bijna) alles krijgen om twee kamers te verven, vloerbedekking te leggen en de kamer te versieren. Nu hebben ze hier niet alles wat wij gewent zijn om kamers te verven. Het begrip verfbakje (om de verf in te doen voor je het op de muur rolt) kennen ze niet, net als afplaktape, schoonmaakmiddel voor de muren en terpentine. Maar met een beetje improviseren kom je een heel eind. Van een plastic rijstschaal maak je een verfbakje en met lint kom je een heel eind. Vrijdag zouden we gaan beginnen en de kinderen konden niet wachten. Maar eerst stond er nog een leuk dagje op het programma want Carmen zou een dagje terug komen.

Donderdag om 8.45 uur was het dan zo ver Karuna Sister kwam eindelijk weer langs in het huis. Wat hebben we haar gemist (de kinderen maar ik ook) Ze had een andere vrijwilliger Elien uit België meegebracht. Nadat de kinderen naar school waren zijn we samen met Heemal en drie mensen die hij kent van de karate op pad gegaan. Eerst zijn we naar een uitkijkpunt over de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. En in tegenstelling tot de villagetrek was het nu super helder. Met een view van 180º was het echt prachtig om te zien. Het is net alsof iemand de bergen achter het uitzicht dat al heel mooi is heeft geplakt. Na 20 minuten foto’s te hebben gemaakt gingen we verder naar Namobuddah. Ja daar ben ik al twee keer geweest, en ging ik nu dus voor de derde keer heen. Het was wederom geweldig. Deze keer was het klooster ook open en hebben we een kijkje genomen in een adembenemende gebedsruimte, die helemaal vol hangt met vlaggenen en vaandels in de kleuren Groen, blauw, geel rood en wit. Met vooraan een heel groot gouden Buddahbeeld. De zaal stond helemaal vol met gebedsbankjes voor alle monniken in het klooster. Helaas is het niet toegestaan om er foto’s van te maken (en ben ik zo braaf om dat dan ook niet te doen) Daarna zijn we naar de stuppa geweest. Omdat het zo helder was konden we zelfs de bergen vanaf hier zien. Dat kon de vorige keer niet. Het was een hele ander belevenis dan de vorige keer toen ik daar toch met heel veel pijn rond liep. Na een lange terugrit in een klein busje hebben we heerlijke momo’s gegeten die Abika speciaal voor Carmen gemaakt had. Toen was het voor Carmen helaas alweer tijd om nogmaals afscheid te nemen (en nu voor het eggie) Voor iedereen lastig. We hebben afgesproken om met z’n 4e in Nederland een dagje af te spreken wanneer we naar de terugkom dag van de cursus gaan die we hebben gevolgd.
Na het afscheid de meiden aan het werk gezet met het leeg maken van hun kamer want die gingen we al eerste verven. Alle spullen in de computerkamer en de matrassen in de logeerkamer. Met 30 minuten was de kamer (op het stapelbed na dan) leeg zodat we vrijdag vroeg konden beginnen met verven.

Na het eten zaten we nog even voor ons kacheltje (ik zat op de grond zoals gewoonlijk) en ik voelde het heel erg trillen. Ik dacht nog even heb ik het zo koud maar toen begon ook alles in de kamer te trillen. AARDBEVING!!! Er gaat dan even van alles door je hoofd, wat moet je doen, waar moet ik heen, is het huis stevig en degelijke. Maar tijdens het bedenken wat je moet doen was de aardbeving alweer voorbij. Op de gang hoorde we de bewoners van het huis. We vroegen aan hen of het een aardbeving was en dat was zo. Meestal komt er een tweede achteraan. Volgens de bewoners van het huis en mijn reisgids is het in Panauti redelijk veilig voor aardbevingen omdat het dorp op een grote steen gebouwd is. Omdat er geen tweede beving meer kwam zijn we maar gaan slapen. Want de volgende morgen stond er een groot project op ons te wachten.

Om een uurtje of 7 zijn we begonnen met het schoonmaken van de muren na zo’n 3 uur waren de muren schoon (wij helemaal zwart) en konden we de randjes, deuren en stopcontacten afplakken met plakband (ja gewoon plakband) 7 uur later waren alle muren voorzien van een mooie paarse laagverf en zag de kamer er zo anders uit dat het ons zelfs verbaasde (laat staan de kids en Heemal) Wij natuurlijk helemaal gesloopt maar wel voldaan om half 8 naar bed gegaan. De volgende ochtend was het dan tijd om te gaan kijken naar het resultaat. We moesten één muur over verven maar veder was het heel mooi geworden. Na het verven zijn we in Panauti wat decoratie voor de kamers gaan kopen. Zo hebben we One direction posters gescoort (waar de meiden gek op zijn) een lamp en nog wat andere dingetjes. Zondagochtend ben ik om 8 uur ’s ochtends naar de man gegaan die het tapijt zou komen leggen. Hij had opeens niet genoeg tapijt en wij konden het eigenlijk een beetje uitzoeken. Dat is best lastig omdat ik het niet gewent ben dat als je in een winkel een afspraak maakt dat eigenlijk helemaal niets zegt. Gelukkig heeft Panauti twee tapijtwinkels en had de ander mooier tapijt en kon het helpen leggen dezelfde dag. Ook had hij isolatiemateriaal dat ik ook maar gekocht heb zodat het niet zo koud is om op de grond te zitten. Dus om een uurtje of twee lag de vloerbedekking er in (je zou niet zeggen dat het door iemand met verstand van tapijt gelegd is, maar goed) In de tussentijd was ik in Banepa een stofzuiger wezen kopen. En konden we de kamer inruimen. Voor de meiden terug kwamen waren de bedden opgemaakt en alle spulletjes weer op hun plekje. Als een soort extreem house makeover hebben we de kamer onthult aan de meiden, wat waren ze blij en wat vonden ze het mooi. Ook de jongens vonden de kamer erg mooi en waren toch wel benieuwt wat voor posters zij dan zouden krijgen. In eerste instantie wilde we een week wachten maar we hadden besloten dat we de jongenskamer voor kerst klaar wilde hebben dus maandag zouden we die gaan leeg halen. Nu stond de meiden alleen nog één klusje te wachten, namelijk hun kledingkast weer inruimen. Tijdens het uitruimen had ik een heel systeem gemaakt zodat alles er zo weer in kon. Helaas hadden de meiden een ander plan. Namelijk alle kleding (en het is zoooooooo veeeeeeeeeel) op één grote hoop in de kamer en dan uitzoeken… daar ging m’n systeem, de opgeruimde kamer en twee uur. Want het duurde twee uur om alles weer in de kasten te krijgen.

Na drie dagen de hele dag met de kids en hun kamers bezig te zijn hebben we maandag een lekker dagje als toeristen doorgebracht. Samen zijn we naar Bakthapur gegaan. Met een gids zijn we door de stad gelopen en hebben we veel gezien en gedaan. Zo hebben we kaarsjes aangestoken in een Boudistische tempel hebben we gezien hoe iemand werd gecremeerd (dat gebeurt hier openbaar. Al het as wordt in een rivier gegooid waar mensen zich dan gewoon in staan te wassen, heel bizar om mee te maken. Na een paar uur zijn we lekker wezen lunchen en was het alweer tijd om naar de kids te gaan, we hadden de jongens immers belooft om hun kamer leeg te halen. Zo gezegd zo gedaan. De jongens kamer was beduidend sneller leeg dan de meiden kamer. Zodat we de volgende ochtend vroeg konden beginnen.

Daar stond ik dan vanmorgen om half 7 muren in de slaapkamer schoon te maken. De muren waren heel erg vies dus het was een hele klus om alles er goed af te krijgen. Na ongeveer 3 uur konden we beginnen met verven tot we de verf openmaakte. Deze was niet gemixt het was een zak met de verf (zo dik als klei) en water. Wij Heelmal naar de verfwinkel terug gestuurd, maar die stuurde hem weer terug met de boodschap dat we het zelf maar moesten mixen ( Hoe dan ?!?!?!) Vervolgens Heemal weer terug gestuurd, wij Nederlanders laten natuurlijk niet met ons sollen. En hij kwam terug met een emmer gemixte verf. Gelukkig hadden we één pot verf die wel gemixt was dus in de tussentijd waren wij alvast begonnen.
Je kon merken dat het de tweede kamer was, deze ging beduidend sneller dan de meidenkamer. Na ongeveer 5 uur verven waren we klaar en konden we de boel opruimen. De kamer op slot doen zodat het voor de jongens ook nog een grote verrassing blijft hoe hun kamer eruit komt te zien.

En nu zit ik helemaal gesloopt met spierpijn maar voldaan op m’n bed mijn blog te typen. Het was een heerlijk weekje waarin ik weer helemaal tot mijzelf gekomen ben. Deze week is echt voorbij gevolgen en met wat er voor de komende week, anderhalve week op het programma staat zal dat niet anders zijn de komende tijd. Over twee dagen is het kerst wat we met de kids gaan vieren, dan gaan we in het weekend naar Kathmandu om daar toerist te zijn, dan neemt Yvonne alweer afscheid en gaan we samen naar Pokohra om daar oud & nieuw te vieren. Op 1 januari ga ik paraglyden (het jaar goed beginnen) en als ik dan terug ben, heb ik nog 3 weken waarin ik volleybaltraining ga geven op school. Echt bizar dat de tijd nu zo snel lijkt te gaan en dat ik al zoveel heb meegemaakt.

Ik wens iedereen hele fijne feestdagen!!! Heel raar om die te missen maar dat gaan we hier dubbel en dwars goed maken.

Heel veel liefs

Tesja