week 5

Namaste!

Hier weer een berichtje hoe het mij deze week is vergaan. Het is allemaal een beetje anders gelopen (letterlijk) dan verwacht. Ik zou een villagetrek gaan doen van 6 dagen. Ik heb helaas geen 6 dagen kunnen lopen. Echt ontzettend balen (ik wilde dit zo graag doen). Gelukkig waren de dagen die ik wel heb kunnen doen echt ongelofelijk mooi en heb ik het echte leven in the countryside van Nepal kunnen zien. Soms echt onvoorstelbaar hoe mensen nog zo kunnen leven, alsof de tijd 100 jaar heeft stil gestaan. Hieronder een verslag van wat er is gebeurd.

Dag 1:
Zondagochtend ging de reis beginnen. Eerst ’s ochtends ontbijten met pap (bah ik ben er geen fan van heb liever dalbhat) Om een uurtje of acht kwam onze gids Mahesh. Samen met Rajesh heeft hij uitgelegd waar we gingen lopen en welke route. Het bleek dat we in het gebied om Panauti (hier woon ik) heen liepen. Bepakt en bezakt zijn we naar de bus gelopen om 2 uur te reizen naar Santhe. Dit was het startpunt. We kregen eerst een gigantische hoeveelheid dal bhat (jeej) in een eettentje waar de slangenvellen boven de deur hingen en de muizen/rattenkeutels op tafel lagen. Na de lunch ging de trek van start. Onze gids gaf al snel aan dat een aantal van de groep te snel liepen. Ik was ondertussen als een echt toerist met m’n grote camera om m’n nek foto’s aan het maken van de mooie omgeving, met rijst/aardappel velden (het is nu aardappeltijd) , watervallen en bergen . In plaats van in 4 uur liepen we in 2,5 uur naar Katike, onze eerste slaapplaats. We verbleven in een zogenaamd teahouse (guesthouse) wel naar Nepalese standaard. We moesten met z’n tweeën in een eenpersoonsbed slapen, dat stonk en de muizen liepen ook hier vrolijk voorbij. Er was ons al gezegd dat dit de luxe verblijfplaats zou zijn (OMG wat gaan we dan nog krijgen). Het was pas 15.00 uur dus om de tijd te verdrijven een pakje kaarten gekocht en afgesproken dat elke avond iemand een spel zou leren aan de anderen. ’S Avonds om een uurtje of half negen zijn we gaan slapen.

Dag 2:
Na een vrij pittig (en dan druk ik het nog zacht uit) ontbijt vertrokken we met lopen naar Nagoskot. Dit is een uitkijkpunt boven op een berg. Hier zouden we een uitzicht hebben over de besneeuwde bergtoppen van zo’n 180 º. Het was echt een enorme klim omhoog, langs militaire trainingscentra en grote groepen militairen (waar we dan weer geen foto’s van mochten maken. Eenmaal boven bezweet, buitenadem en nu toch iets willen zien. Helaas voor ons was het heel erg bewolkt (we zaten zelf in de wolk) en zagen helemaal niets (behalve wolk dan) Kleine teleurstelling. Na een lunch die bestond uit een ei dat grijs is omdat het zolang is gekookt en een soort gefrituurd brood liepen we verder. Ik merkte dat mijn voeten en dan vooral mijn hielen zeer deden maar met een redelijk tempo liepen we verder. We liepen naar Banepa een stadje dat vlak bij Panauti ligt en waar ik regelmatig kom. Na wat Momo’s (dumplings met buffelvlees/kippenvlees of groente, dit is echt heerlijk) eten was het nog 10 minuten lopen voor we bij ons slaapadres waren. We verbleven vanaf die dag bij familie van Mahesh (familie is hier een vrij groot begrip en heel belangrijk voor elkaar) Het was best een luxe huis en de familie sliep die nacht op de grond zodat wij weer op gepropt in de bedden konden slapen (we hadden het in ieder geval niet koud) Het was best wel raar om zo dichtbij het weeshuis te zijn zonder er heen te gaan. Was die week 2 keer naar Benepa geweest en nu waren we daar weer. ’S Avonds met de voetjes omhoog nog een kaartspelletje gedaan (die ga ik Nederland ook aan andere leren) en daarna weer gaan slapen.

Dag 3:
Ik werd ’s ochtends wakker met hele zere voeten. Mijn hielen deden pijn en dat werd alleen maar erger toen ik mijn wandelschoenen aan deed. Ik voelde al aan dat het een lange dag zou gaan worden. onze tassen weer ingepakt (het voelt elke dag of ze zwaarder worden terwijl er bijna niets inzit) voor de volgende dag lopen. We zouden naar Namobudda gaan de stuppa waar we tijdens de festivaldag met de oudste meiden van het weeshuis heen waren. Het eerste stuk deden we met de bus omdat de weg te druk met verkeer was ( en er weinig rekening gehouden word met voetgangers). De stuppa staat boven op een berg dus we gingen weer omhoog lopen. De pijn in mijn voeten werd elke stap erger. Ik probeerde mijzelf nog een beetje op te peppen (kom op van Dijk!!! Gewoon lopen je moet er even doorheen) en mijzelf af te leiden door een beetje liedjes te zingen en denken bedenken wat we allemaal gingen zien. Dit hielp helaas niet meer. Ik liep ook veel alleen en dat maakt dat je er ook alleen nog maar aan kan denken. Eenmaal boven bij de stuppa en bij de boudistische monniken gezeten. Het was deze keer heel erg anders. De vorige keer waren er zoveel mensen dat we weinig hadden gezien (en we waren zelf ook een bezienswaardigheid) Na de lunch (waar een oud vrouwtje een monnik sloeg… vast niet goed voor haar karma) gingen we weer naar beneden een heel andere pijnniveau werd bereikt. Ik begon mijzelf toe te spreken ( KOM OP VAN DIJK NIET ZEUREN MAAR LOPEN) een aanpak die ook niet bleek te werken. Het maakte alleen maar dat ik ging lopen mopperen en aan thuis ging denken en wat ik allemaal mis zoals een warm bad, zacht bed, m’n papa en mama, alles wat daarbij hoort en allerlei andere dingen (terwijl ik ook goed zonder al het materialistische kan) Na 4 uur zo te hebben gelopen kwamen we eindelijk in Dapcha wat echt een fantastische plek is, de mooiste omgeving die ik ooit heb gezien. Ik heb er alleen weinig meer van kunnen zien omdat ik niet meer op m’n benen kon staan van de pijn. De andere kregen ook in de gaten dat het niet heel lekker met me ging en hielpen we wat. In het huis waar we sliepen werd op open vuur gekookt (dat betekende niet gare rijst) en voor het hele dorp was er één WC op twee minuten lopen (beetje problematisch op dit punt) Na weer een kaartspelletje weer gaan slapen, hopend dat de volgende dag beter zou worden.

Dag 4:
Ik wed wakker en kon niet goed blijven staan. Het leek of alle stabiliteit uit m’n voeten verdwenen was. Ik weet het nog even aan stijfheid na het slapen (maar wist eigenlijk al beter) Na een ontbijtje van gekookte rijst met warme melk en stukken kokos (mn buik was er zo blij mee …niet) m’n schoenen weer aan gedaan (heel dapper) Het eerste stuk (50 meter) moesten we stijl omhoog lopen. Dit deed zo’n zeer dat ik huilend en misselijk van de pijn boven kwam. Nog 4 dagen lopen ging ik gewoon niet redden, ik had zoveel pijn. Mijn enkels voelde als een oude scharnieren, als ik m’n voet bewoog voelde je dat het niet soepel bewoog. De andere zeiden dat ik beter kon stoppen, dat vond ik zelf ook maar ik baalde zo ontzettend dat ik de trek niet af kon maken. De gids regelde dat ik bij zijn neef, z’n broer, z’n vader (zoiets) achterop de moter mee kon naar beneden waar de bus naar Banepa ging. Daar zat ik dan te huilen achterop een moter (zonder helm) over een zandpad met stenen overal. Nu kan ik zeggen dat het ook best een ervaring was (vond ik toen niet) Nog een wilde kat met kleintjes gezien. En heel zuinig gereden, hij hoefde zijn moter niet te starten omdat het zo stijl naar beneden was. In de volste bus waar ik ooit in het gereden (er hingen mensen buiten aan de bus en het dak was ook vol) naar Banepa gereden. Dit koste 2 uur de tijd. In de bus was ik weer een bezienswaardigheid (het blanke meisje dat duidelijk had gehuild) In de bus leggen mensen soms zomaar hun hand op je been of arm. Normaal laat ik het maar een beetje maar nu had ik er echt geen behoefte aan (hoop dat ik het oude vrouwtje naast me niet al te erg heb beledigt) Ik baalde natuurlijk ontzettend en dacht misschien heb ik wel te snel op gegeven. Toch was ik superblij toen ik terug in het weeshuis was m’n tas kon afdoen en eindelijk die verdomde schoenen uit kon trekken. Heb even snel een koude douche genomen (mocht wel weer na 5 dagen) en ben toen naar het weeshuis gegaan om aan Heemal te vragen wat ik nu moest doen.

Samen met Heemal ben ik naar de dokter gegaan (ook een hele ervaring) Echt sprake van privacy is er niet. Een muurtje van 1.60 m scheid de “spreekkamers” van elkaar Na ongeveer 2 minuten onderzoek zei de dokter dat ik een peesontsteking in beide enkels had en dat m’n spier ingescheurd (of verrekt) is ( z’n Engels was niet zo goed) Omdat m’n enkels ook dik geworden waren kreeg ik twee enkel braces. En het advies luide: “ No more hiking for you during your stay in Nepal’ Ik moest minimaal 3 dagen bedrust houden en kreeg medicijnen tegen de ontsteking. Het was volgens de dokter nog best knap dat twee hele dagen gelopen had met zulke zere voeten (dit deed me ergens wel goed) Heemal regelde een moter om terug naar het huis te gaan en toen ben ik maar in bed gekropen. Daar lag ik dan te balen met twee gigantisch zere voeten en het idee dat de volgende dagen van de trek zoveel mooier zouden zijn dan de dagen die ik had meegemaakt.

Gelukkig was Carmen thuis zij en de kinderen hebben voor me gezorgd. Ze kwamen m’n eten brengen, hebben kaarten voor me gemaakt, kwamen thee brengen en kwamen soms even kletsen. Heel fijn want het is best wel saai om in bed te liggen en niets te kunnen doen. Ik 3 boeken gelezen, 5 tijdschriften en mijn ipod 6x geluisterd ( dan slaat de verveling wel een beetje toe) Gelukkig gaat het elke dag een beetje beter. Zondag heb ik mijn eerste loopje naar het centrumpje gewaagt voor een beetje WIFI en wat boodschapjes. ’S Avonds voel ik dat wel maar dat is te verdragen. Ben nog een beetje bang dat ik het te snel overbelast. Ook schoenen dragen zit er voorlopig niet in (gelukkig heb ik hele fijne slippers). Maandag m’n was van 1,5 week gedaan, dat was een heel karwei, het was zoveel dat de waslijn knapte (gelukkig had ik er één in m’n tas dus kon ik alles wel ophangen.

Vandaag ga ik met Heemal naar Banepa om de matrassen op te halen en om pyama’s te kopen voor de kinderen, zodat de bedden ook echt een beetje schoon blijven. De kinderen slapen nu in de kleding die ze vaak meer dan een week dragen. Dit maakt dat en hun kleding nog sterker gaat ruiken en dat het beddengoed heel vies is. En dat willen we in de toekomst voorkomen. Van de week ga ik nog een keer met Heemal naar Banepa (daar kun je net wat meer krijgen dan in Panauti) om schooltassen en schoolspullen te kopen. Ben van plan om deze door Sinterklaas en zijn pieten in Nepal te laten bezorgen. De kinderen kennen het feest van andere Nederlandse vrijwilligers (ze zijn gek op zwarte piet hier …) Leek mij een mooie manier om hier sinterklaas te vieren en denk dat de kinderen het heel erg gaan waarderen. Verder heb ik een rustig weekje ingeplant omdat ik het nog een beetje rustig aan wil doen.

Al met al kan ik zeggen dat het dus een beetje anders uitgepakt dan ik had verwacht deze week. Natuurlijk ben ik teleurgesteld dat ik heb moeten stoppen maar aan de andere kant ben ik ook wel blij dat ik niet zo koppig ben geweest om door te lopen en daarmee m’n enkels erger te beschadigen dan ik al heb gedaan. Het wat wel even zeur toen Sara terug kwam met al haar verhalen over hoe gaaf het was, maar goed. Ik heb er weer van geleerd luister goed naar je lichaam.

Dat was het dan voor deze week. Ik hoop volgende week een blog met leukere berichten te kunnen posten!!!

Heel veel liefs

Tesja